Rupert

Jest to niemiecka forma imienia ROBERT. Występuje w Niemczech, w Alzacji i Lotaryngii obok formy Rupprecht.

W XV w. nosili to imię dwaj książęta śląscy. Jako nazwisko nosił je w XIX w. Karol Ruprecht, uczestnik powstania w 1846 r., a od kwietnia 1863 roku członek Rządu Narodowego.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Rupertus, niem. Ruppert, Rupert, Rupprecht, Ruprecht, fr. Rupert, hiszp. i wł. Ruperto.

Czterech Rupertów opatrywano tytułami święty lub błogosławiony. Niektórzy z hagiografów dodawali do nich jako piątego Ruperta z Deutz, wybitnego przedstawiciela teologii monastycznej i reformatora (+ 1129); z uwagi na brak kultu tu go jednak pomijamy.

Rupert z Salzburga. Był nie tylko założycielem salzburskiej stolicy metropolitalnej i bawarskiej prowincji kościelnej, ale także fundatorem dwóch klasztorów, które należą do najstarszych ośrodków zakonnych w Niemczech. Pochodził z Nadrenii, z możnego rodu Robertynów, spokrewnionego z Karolingami, osiadłego w okolicach Wormacji. Tam też prawdopodobnie został biskupem misyjnym. Początki jego działalności przypadają na czas panowania Childeberta III (693). Późniejsze życiorysy Ruperta opowiadają, że przebywając w Ratyzbonie i Lorch, nawrócił tam księcia Teodona (696-718); historycy są jednak skłonni uznać to za legendę powstałą dla umocnienia prestiżu metropolii salzburskiej. Przybywszy nad Salz, na ruinach dawnego rzymskiego miasta Juvanum założył Rupert klasztor Św. Piotra, który jest najstarszym klasztorem Austrii; następnie również żeński klasztor na wzgórzu zwanym po dziś dzień Nonnenberg, w którym jako ksienię osadził swą siostrzenicę Erentrudę. Podstawą materialną stała się darowizna księcia Teodona. Dyskutują uczeni, czy własną stolicę założył u Św. Piotra, czy też osiadł na zamku (in castro superiore). Był raczej biskupem wędrownym, jak u zarania naszych dziejów Bruno z Kwerfurtu; nie oddzielano wówczas także rządów biskupich od funkcji opackich. Dalsza działalność Ruperta znana jest tylko częściowo. Wiemy, że założył Seekirchen am Wallersee oraz Maximilianszelle; natomiast inne fundacje, przypisane mu później, oraz wyprawy misyjne do Panonii są raczej tworem legendy. Rupert zmarł około r. 720. Cześć zaczęto mu oddawać z chwilą, gdy jego iroszkocki następca, biskup Wirgiliusz, przeniósł jego szczątki do wybudowanej przez siebie katedry salzburskiej (24 września 774 r.). Według martyrologium kapituły salzburskiej dies natalis Ruperta przypada 27 marca.

Rupert z Bingen. Wywodził się prawdopodobnie z możnego nadreńskiego rodu Rupertynów, który w okolicach Bingen władał sporymi włościami lennymi. Wedle żywota sporządzonego przez Hildegardę z Bingen, był synem Robolausa, hrabiego Rzeszy, poganina, oraz chrześcijanki Berty z książąt lotaryńskich. Po gwałtownej śmierci ojca, którego stracił, gdy miał trzy lata, wychowywała go matka oraz kapłan Wigbert. Już w piętnastym roku życia pielgrzymował do Rzymu. Zasłynął potem z uczynków miłosierdzia oraz budowy nowych kościołów. Gdy miał dwadzieścia lat, zmogła go jakaś gorączka. Stało się to może ok. 732 r. Na gruzach podupadłego kościoła, w którym przechowywano ciała Ruperta i Berty, Hildegarda wybudowała później klasztor nazywany Rupertsberg oraz rozkrzewiała kult świętego. W 1632 r. relikwie przeniesiono do Eibingen, a w 1814 r. na Rochusberg pod Bingen, dokąd w poniedziałek po Zesłaniu Ducha Świętego przybywają pielgrzymki młodzieży. Wspomnienie przypada 15 maja.

Rupert z Ottobeuren. Był najpierw przeorem w opactwie Św. Jerzego w Czarnym Lesie. W 1102 r. został opatem w Ottobeuren. Będąc wiernym uczniem Teogera, wprowadził do tego opactwa reformę z Hirsau. Zmarł w 1145 r. W 1270 r. biskup Hartmann z Augsburga pozwolił na translację jego ciała do kościoła przy opactwie. Wspomnienie obchodzono 14, a potem 16 sierpnia.

Rupert Mayer. Urodził się 23 stycznia 1876 r. w Stuttgarcie, w licznej rodzinie kupieckiej. Już po maturze pragnął wstąpić do jezuitów, ale ojciec zaproponował mu, aby najpierw ukończył studia. Odbywał je we Fryburgu Szwajcarskim, w Monachium i w Tybindze. W Rottenburgu wstąpił do seminarium duchownego i tam też w 1899 r. otrzymał święcenia kapłańskie. W rok później był już w nowicjacie jezuickim w Feldkirch. Studia dopełniał jeszcze w Valkenburgu, w Holandii. W latach 1906-1912 działał w Nadrenii, Westfalii i Bawarii jako misjonarz ludowy. Potem osiadł w Monachium i zajął się duszpasterstwem wśród ludności napływowej. W czasie wojny był najpierw kapelanem szpitala polowego, potem jako kapelan VIII Dywizji Bawarskiej przemierzył Małopolskę, połacie Francji i Rumunię. Zdobył sobie wtedy uznanie wszystkich. Odznaczono go Krzyżem żelaznym najwyższej klasy, ale musiano mu także amputować nogę. Potem kontynuował w Monachium swą działalność. Popularność zdobył sobie zwłaszcza jako duszpasterz na dworcu głównym oraz moderator Sodalicji. Jego odważne kazania były jednak solą w oku dla -brunatnych- władz Monachium. W końcu, w 1939 r., został aresztowany i osadzony w obozie w Sachsenhausen. W rok później zdołano go stamtąd wydobyć, ale pod warunkiem, że nie będzie działał w Monachium i jako internowany osiądzie u benedyktynów w Ettel. Po zakończeniu wojny wrócił do Monachium. Zmarł tam 1 listopada 1945 r. Jan Paweł II beatyfikował go w maju 1987 r.