Sabinian

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Savinianus, Sabinianus, fr. Sabinien, Savinien, niem. Sabinian, wł. Sabiniano.

W martyrologiach i innych wspomnieniach hagiologicznych doszukać się można ośmiu świętych tego imienia. Nie wszyscy dostatecznie jasno wyłaniają się z pomroki dziejów i nie wszyscy dostatecznie wyraźnie zapisali się w dziejach kultu. Wystarczy dlatego omówić tu krótko sześć wspomnień.

Sabinian z Troyes. Wedle później legendy do Galii przybył z wyspy Samos. Działał jako misjonarz w okolicach Troyes. Zginął za Aureliana (270-275) w Rilly pod Troyes. Już po śmierci Sabiniana do Troyes miała też przybyć Sabina, siostra męczennika. Zmarła w kilka lat później w opinii świętości. Florus i Usuard wpisali Sabiniana do martyrologiów. Widniał tam pod 24 i 29 stycznia.

Sabinian, Potencjan i towarzysze, męczennicy. Zginęli prawdopodobnie ok. 300 r., czyli wtedy, gdy miasto Sens, które w Galii tego czasu odgrywało dość znaczną rolę, musiało już zetknąć się z chrześcijaństwem. Mieli być biskupami. Późna legenda utrzymywała, że należeli do siedemdziesięciu uczniów Pańskich. Do Rzymu dotarli razem ze św. Piotrem. Pośród wzruszających pożegnań apostoł wysłał ich potem na ewangelizację Galii. Wedle tej samej legendy, działalności i męczeństwu świętych towarzyszyły cudowne wydarzenia. Nad grobem Sabiniana, -apostoła Sens-, w XI stuleciu wybudowano kościół, który po dziś dzień określany jest jako Saint-Savinien. Wspomnienie obchodzone było 19 października i 31 grudnia.

Sabinian i towarzysze, męczennicy z Damaszku. Synaksarium konstantynopolitańskie, a za nim Martyrologium Rzymskie wspomina Sabiniana pod dniem 25 września razem z Pawłem i Tattą, jego rodzicami, oraz z braćmi Maksymem, Rufusem i Eugeniuszem. Mieli być najpierw sieczeni rózgami oraz poddawani rozmaitym innym torturom. Niestety, nie przekazano nigdzie daty tego męczeństwa. Jedna z gruzińskich pasji wspomina o istnieniu palestyńskiego klasztoru pod wezwaniem św. Sabiniana męczennika.

Sabinian Jurajski. Około 430 r. Roman i Lupicyn założyli w Condat, we francuskiej Jurze, klasztor, który wkrótce zgromadził w swych murach licznych mnichów. Jednym z nich był diakon Sabinian, wzór dla wszystkich, opiekun klasztornych młynów. Wspomina się o nim dość obszernie w Żywocie Romanusa i opisuje się jego duchowe boje. Przy tym wszystkim stale nazywa się go świętym. Sabinian zmarł 23 grudnia około 480 r.

Sabinian, opat z Menat. Znamy go z życiorysu św. Meneleusza, który nie zasługuje na zaufanie. Sabinian miał być przyjacielem Meneleusza, z którym też uszedł do Owernii. Przyjęli ich święci Teofryd i Eudon. Schronili się potem w pustelni. Na prośbę Sabiniana Meneleusz uzdrowił dostojnika Baronta, który przedtem oślepł. Potem Meneleusz powierzył Sabinianowi rządy w założonym przez siebie klasztorze. Wszystko to miało się dziać na początku VIII stulecia. Wspomnienie Sabiniana obchodzono 22 listopada.

Sabinian i jego towarzysze, męczennicy z Kordoby. Jak o tylu innych, opowiedział nam o nich św. Eulogiusz. Zginęli z rąk muzułmanów 7 czerwca 851 r. Sabinian pochodził z pobliskich gór. Był, jak Wistremund z Astigi, mnichem. Mnichami byli ponadto Habencjusz i Jeremiasz, przy czym ten ostatni, gdy owdowiał, założył klasztor dla siebie i swych krewnych. Zginęli ponadto kapłan Piotr z Astigi i diakon Wallabonsus. Poza Jermiaszem, który zasieczony został rózgami, wszyscy inni zostali ścięci.