Sacerdos

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, które utworzone zostało na podstawie wyrazu pospolitego sacerdos 'składający ofiary, kapłan'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sacerdos, ang. Sacerdos, Sardou, fr. Sacerdos, Sardot, Sardos, Sardou, Serdon, niem. Sacerdos, wł. Sacerdo.

W zapisach hagiograficznych spotykamy trzech świętych tego imienia. Przedstawimy tu dwóch, pominiemy natomiast trzeciego, o którym wspomnimy przy omawianiu męczenników z Sebastii.

Sacerdos (Sardot), biskup Lyonu. Urodził się w 487 r. w możnej rodzinie burgundzkiej. Był żonaty i miał syna. Na stolicę biskupią wstąpił w 538 r. W 549 r. przewodniczył w Orleanie synodowi, który potępił błędy nestoriańskie i eutychiańskie. Przyjazne stosunki utrzymywał z władcami Burgundii. Dzięki temu jego następcą został Nicecjusz. Zbudował dwa kościoły, dedykowane świętym: Pawłowi i Eulalii. Drugi służyć miał mniszkom z przylegającego doń klasztoru. Zmarł w Paryżu 11 września 551 lub 552 r., w czasie obrad synodalnych. Wedle częściowo zachowanego epitafium miał wówczas 65 lat. Pisał o nim Grzegorz z Tours zarówno w Historii Franków (IV, 36), jak i w Vitae Patrum.

Sacerdos, biskup Limoges. Urodził się około 670 r. Był najpierw mnichem. Po święceniach kapłańskich został opatem klasztoru w rodzinnym miasteczku Calabre (Dordogne). Po śmierci Ageryka, biskupa Limoges, został jego następcą. Zmarł w 720 r. w Argentat, w czasie podróży do Calabre. Szczątki przeniesiono później do Sarlat. Późna legendarna Vita, zredagowana przez Hugona z Fleury, kojarzyła go mylnie z czasami Chlodwiga I. Wspominano go w różnych dniach. W Martyrologium Rzymskim pojawia się 5 maja (wcześniej 4).