Sulisław

Jest to imię słowiańskie, złożone z członów: suli- (temat przymiotnikowy, staro-cerkiewno-słowiańskie sulij) 'lepszy, możniejszy' oraz -sław. Imię Sulisław poświadczone jest już w Bulli gnieźnieńskiej (1136), czyli musiało być używane i popularne już wcześniej. Obok imienia męskiego w użyciu było też imię żeńskie Sulisława, które pojawia się w źródłach w 1145 r. Formy skrócone i spieszczone od imienia Sulisław to: Sulisz, Suliszka, Sulko, Sułko, Sułek, Sułk, Sułoch, Sułosz, Sułoń, Sułuj. Te formy pochodne mogą być wynikiem spieszczenia innych imion z pierwszym członem suli-, np. Sulimir. Od spieszczenia Sułosz pochodzi nazwa miejscowa Sułoszowa, natomiast od formy Sulisław - nazwa miejscowa Sulisławice.

W kalendarzu słowiańskim forma męska imienia Sulisław umieszczona została w dniu 7 lutego, a żeńska Sulisława - 17 października.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sulislaus.

Święci, którzy by nosili to imię, w wykazach hagiograficznych nie widnieją. Sztucznej nominacji na -błogosławionego- doczekał się jedynie ten Sulisław, który był rzekomo ojcem św. Stanisława biskupa. Jak wiadomo, w źródłach nie zachowały się imiona rodziców świętego. Po raz pierwszy pojawiły się dopiero pod piórem Długosza, któremu zawdzięczamy literacki, wyraźnie amplifikowany i publicystycznych tendencji nie pozbawiony życiorys Stanisława. Ale tytuł błogosławionego nadał Sulisławowi Marcin Baroniusz, ten niestrudzony wynalazca rodzimych świętych. Mimo swobody, z jaką traktował on hagiografię, miał w niej Baroniusz lepsze rozeznanie, aniżeli jego następcy, Pruszcz, Duńczewski i Jaroszewicz. Dlatego zaopatrzył on Sulisława w datę dzienną śmierci, czyli dies natalis. Miał nim być 7 lutego. I taka data zachowała się w kalendarzu imion słowiańskich.