Świętosław

Jest to imię słowiańskie, złożone z członów: święto- 'święty' i -sław. Imię Świętosław poświadczone jest w źródłach od XII w. (1173-1176), także w formach pochodnych: Świętsław, Święcsław, Święcek, Święca, Świętek, Świętka, Świętosz, Święch, Święszko.

Od imienia Świętosław pochodzą nazwiska: Święch, Świątek, Świątkowski, Świętosławski. W kalendarzu imion słowiańskich dla Świętosława przewidziano dzień 31 sierpnia.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Suentoslaus, Suantoslaus, cz. Svetoslav, ros. Światosław.

Święci, którzy by nosili to słowiańskie imię, nie widnieją w martyrologiach i innych wykazach hagiograficznych. Próbowano jednak wyeksponować (Jan z Trzciany) jakiegoś Świętosława z Krakowa, którego nazwano Milczącym (Silenciosus) i błogosławionym. Nic bliższego o nim nie wiemy. Trudno nawet określić jego zajęcie: czy był altarzystą przy kościele Mariackim, czy też grabarzem lub szewcem o dużym, choć nieco osobliwym wyrobieniu ascetycznym. Nie lepiej przedstawia się sprawa jego kultu. C. Skowronowi, który troskliwie zebrał wszystko, co na ten temat można powiedzieć, udało się zestawić ślady bardzo nikłe i niemal wyłącznie o charakterze czysto literackim. Świętosława Milczącego (+ 15 kwietnia 1489) należy tedy zaliczyć do tej kategorii świątobliwych mężów, w których upodobali sobie domorośli hagiografowie pokroju Marcina Baroniusza. O ile wiadomo, wspomnienie Świętosława nie znalazło się w kalendarzach chrześcijańskich.