Talasjusz

Imię pochodzenia greckiego, utworzone na podstawie wyrazu pospolitego thalatta, thalassa 'morze'. Thalássios to 'człowiek morza, morski'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Thalattius, Talassius, gr. Thalássios, Thaláttios, fr. Talasse, Talaisse, niem. Thalassius, wł. Talassio.

Jednego z trzech, których jako świętych wymieniają hagiografowie, możemy pominąć. Jego lokalny kult we Franche-Comté nigdy się wyraziście nie zaznaczył, nie przydzielono mu nawet stałego terminu na wspomnienie. Oto dwaj pozostali:

Talasjusz Limnajusz. Opowiada o nich Teodoret z Cyru w Historii mnichów syryjskich, za którego czasów wiedli życie pustelnicze. Erem pierwszego znajdował się w okolicach miasta, w którym przebywał autor relacji, na południe od Tillima. Teodoret ogólnie scharakteryzował ascetów i wspomniał, że po radę i pociechę przybywało do nich wielu ludzi. Znał ich osobiście. Limnajusz był uczniem Talasjusza. Chciał praktykować absolutne milczenie. Udał się jeszcze potem na naukę ascezy do Marona. W końcu osiadł na wierzchołku wzgórza w pobliżu wsi Targalla. Zdziałał tam podobno wiele cudów, a wzywaniem imienia Zbawiciela przepędzał demony. Dla odwiedzających wybudował dwa małe hospicja, ale rozmawiał z nimi, a raczej udzielał im tylko błogosławieństwa przez maleńkie okienko w ogrodzeniu, bo sam żył pod gołym niebem. Ascetów w sposób dość arbitralny wpisano do synaksariów pod dniem 22 lutego.

Talasjusz i Bajusz. Czczono ich jako męczenników na terenie diecezji Bourges, zwłaszcza w Issoudun, gdzie ponieśli podobno śmierć za wiarę. W późnych opowiadaniach Talasjusza uważano za biskupa, a jego towarzysza za duchownego, który go wspomagał. Inni znów przypuszczali, że Talasjusz był raczej senatorem z epoki galloromańskiej. Może byli ofiarami inwazji ariańskich Wizygotów z lat 474-484. Dość, że czczono ich zwłaszcza w XVI stuleciu, a w liturgii diecezji wspominano w dniu 30 października.