Teodard

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: theud- 'lud, plemię, naród' i -hard / -hart 'dzielny, surowy, twardy'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Theodardus, ang., niem. Theodard, fr. Théodard, Audard, wł. Teodardo.

W hagiografii średniowiecznej odnajdujemy pod tym imieniem dwóch świętych. Dwóch też przedstawiamy:

Teodard, biskup Tongeren (Tongres) i Maastricht. Wedle Sigeberta z Gembloux, późnego żywotopisarza, urodził się między 613 a 622 r. Był uczniem św. Remakla. Najpierw przebywał może w Stavelot. Kiedy został biskupem, nie wiemy. W 660 r. miał święcić kościół w St. Truiden (St.-Trond). W 669 lub 670 r. wybrał się do króla Austrazji Childeryka, aby znaleźć obronę przed właścicielami ziemskimi, uzurpującymi sobie prawa do dóbr kościelnych, oraz przed poborcami podatków. W drodze zamordowali go nieznani sprawcy. Stało się to w Biewald pod Spirą. Następca Teodarda, Lambert, złożył jego ciało w Leodium (Li-ge). Pierwszy żywot sporządzono dopiero pod koniec X w. Jest sprawą dyskusyjną, czy jego autorem był Heriger z Lobbes. Wspomnienie umieszczono w martyrologium pod dniem 10 września.

Teodard z Narbonne. Urodził się w połowie IX stulecia. Po studiach w Tuluzie został najpierw archidiakonem w Narbonne, potem arcybiskupem tej metropolii. Jako taki zasłynął z troski o ubogich, których po najazdach saraceńskich nie brakowało. Święcenia kapłańskie otrzymał w 878 r., sakrę w siedem lat później. W 891 r. uczestniczył w synodzie w Meung-sur-Loire. Zmarł 1 maja 893 r. Pochowano go w opactwie Św. Marcina w Montauriol. Wspomnienie obchodzono 1 lub 11 maja.