Turian

Jest to imię wywodzące się z języka łacińskiego, pierwotnie cognomen utworzone od nomen gentilicium Turius (gens Turia) za pomocą sufiksu -anus. Turianus to pierwotnie 'przyjęty do rodu Turia'. Święty, którego sylwetkę niżej

przedstawiamy, zlatynizował swoje iroszkockie imię Turiaw na łacińskie Turian.

Z obszaru Polski nie umiemy wskazać osób noszących to imię (tak w historii jak i dzieś).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Turianus, Turiavus, fr. Turiau.

Święty Turian. Jest jedynym świętym tego imienia wspomnianym w martyrologiach. Pierwotnie podobno nosił imię Turiaw. Ubogie źródła oraz wczesne kalendarze wskazują na to, że należy do tych celtyckich świętych, z których rozróżnieniem lub identyfikacją oraz z umiejscowieniem w określonej epoce historycy ciągle jeszcze mają kłopoty. Wolno jednak przypuszczać, że ten biskup-mnich był w VII lub VIII stuleciu opatem w Dol (Bretania). Tam też otaczano go lokalną czcią, która nie zatoczyła szerszych kręgów aż do czasu, gdy z obawy przed najazdami Normanów mnisi uszli na południe i unieśli ze sobą jego relikwie. Umieszczono je wówczas w słynnym podparyskim opactwie Saint-Germain-des-Pr-s. Stało się to w IX w. Stąd przypuszczenie, że Usuardus, kompilator martyrologiów, był obecny na tej translacji. Umieścił on tego mało znanego świętego w swym martyrologium pod dniem 13 lipca.