Ubald

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: uodal- 'ojcowizna, dziedzictwo, majątek dziedziczny' i -wald 'władać, panować'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Ubaldus, ang., fr., niem. Ubald, hiszp. Hubaldo, wł. Ubaldo.

Ubald z Gubbio. Urodził się około 1083 r. w Gubbio. Wcześnie został sierotą. Wychowali go kanonicy regularni z konwentu świętych Mariana i Jakuba. W 1114 r. został kapłanem. W trzy lata później obrano go we wspomnianym konwencie przeorem. Zreformował wówczas wspólnotę wedle myśli Piotra de Honestis. Kierował też odbudową spalonej katedry. W 1129 r. powołano go na tamtejszą stolicę biskupią. Jego energiczna postawa sprawiła, że w czasie ówczesnych walk i niepokojów miasto nie poniosło żadnej szkody. Zmarł 16 maja 1160 r. Kanonizował go w 1193 r. Celestyn III. Żywoty Ubalda zredagowali: jego następca na stolicy biskupiej, Teobald, oraz Jordan z Citt- di Castello.