Ursus
Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen, w którego funkcji użyty został wyraz pospolity ursus 'niedźwiedź'.
Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Ursus, fr. Urse, niem. Urs.
Martyrologium Rzymskie wspomina sześciu świętych noszących to imię. Przedstawimy ich w porządku chronologicznym:
Ursus i Wiktor, czczeni w Solurze (Solothurn). Eucheriusz z Lyonu wspomina o nich w Passio Agaunensium martyrum. Pasja późniejsza utrzymuje, że należeli do sławnej Legii Tebańskiej. Razem z kilkoma towarzyszami zdołali oni ujść do zameczku Solodurum. Cesarz Maksymian kazał ich jednak wytropić, a potem skłaniał do odstępstwa. Gdy na zachęty nie przystali, w 302 r. zostali zgładzeni. Chrześcijanie pochowali ich w pobliżu zameczku, w miejscu, w którym później wybudowano kapliczkę pod wezwaniem św. Piotra. Burgundzka księżniczka Sedeleuba kazała około 500 r. przenieść ich relikwie do Genewy, gdzie też ku ich czci wybudowała bazylikę pod wezwaniem św. Ursusa. Elewacji relikwii dokonywano w 1473 i 1519 r. Wspominano męczenników w dniu 30 września. Odpowiadało to zapisowi w Martyrologium Hieronimiańskim, ale mimo to cała opowieść o męczennikach nie uchodzi za zewszech miar wiarygodną.
Ursus, biskup Troyes. Na liście biskupów tego miasta zajmował miejsce siódme. Byłby więc poprzednikiem św. Lupusa, a jego biskupie rządy przypadałyby na lata 426-427. Wspomnienie obchodzono potem 25, 26 lub 27 lipca. Zresztą nic o biskupie i jego krótkotrwałych rządach nie wiemy.
Ursus, biskup Rawenny. Żył pod koniec IV i na początku V stulecia. Zmarł w czasie między 424 a 429 r. On to wybudował i konsekrował sławną katedrę, nazywaną Anastasis. Pośród mozaik u Św. Apolinarego in Classe znajduje się jego postać wedle wyobrażenia z VI stulecia. Wspomnienie obchodzono 13 kwietnia.
Ursus, kapłan z Aosty. Kiedy żył, nie wiemy. Przypuszcza się, że w czasie od V do VII stulecia. Był rządcą kościoła cmentarnego pod wezwaniem św. Piotra. Znano go szeroko jako męża pełnego prostoty, spokoju, miłosierdzia. Służył pociechą wielu zwracającym się doń wiernym. Jego żywoty sporządzono niestety bardzo późno, także ten, który niedawno opublikowano jako wcześniejszy. Wspomnienie obchodzono w dniu 1 lutego.
Ursus i Leobacjusz. Co o nich wiemy, zawdzięczamy wyłłącznie Grzegorzowi z Tours. Ursus wedle niego pochodził z Cahors. W okolicach Berry założył trzy klasztory: w Heugnes, w Toiselay oraz w Pontiacum, którego dotąd bezdyskusyjnie nie zidentyfikowano. Potem w Touraine ufundował jeszcze jeden klasztor, znany później jako Sennevi-res. Tam właśnie jako opata osadził Leobacjusza. Jakby mu nie dość było na tym, nad rzeką Indre założył ponadto jeszcze inny klasztor, który nazwano Loches. Tam w końcu osiadł i tam przede wszystkim zasłynął z rozmaitych cudownych czynów, zwłaszcza też z uzdrowień. Grzegorz nieco dłużej zatrzymał się nad konfliktem z Gotem Sichlariusem, faworytem Alaryka. Gdy ten, wybudowawszy powyżej młyn, chciał zniszczyć młyn klasztorzny, Ursus z mnichami modlił się tak długo, aż mnich konkurenta zniknął z powierzchni ziemi. Po śmierci Ursusa jego miejsce w Sennevi-res zajął Leobacjusz. Obydwaj żyli i działali w V i VI stuleciu. Wspomnienie pierwszego obchodzono potem
24, 27 lub 28 lipca, wspomnienie drugiego - 24 stycznia.
Ursus, biskup Fano. Pochodził z Rzymu. Na biskupstwo w Fano obrano go w 625 r. Kiedy zmarł, nie wiemy. Nie posiadamy też wczesnych oznak jego kultu. Gdy w 1111 r. spaliła się w Fano katedra, a potem zaczęto ją odbudowywać, odnaleziono podobno relikwie biskupa. Umieszczono je potem razem z relikwiami biskupa Euzebiusza w bocznej kaplicy nowej katedry. Wspomnienie obchodzono 15 maja.