Waldew (Gwaldew, Walten)

Jest to zlatynizowana forma germańskiego imienia Walde / Waldo, pochodzącego ze skrócenia imion dwuczłonowych z pierwszym elementem wald- / walt- (swn. waldan, waltan) 'władać, panować'. Postać z nagłosowym g- jest wynikiem romanizacji.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Valdeus, Valdevus, ang. Waltheof, Waldef, niem. Waldew, Walden.

Hagiografowie angielskiego średniowiecza wymieniają dwóch świętych, którzy nosili to imię. Przedstawiamy zwięźle obydwóch:

Waldew, hrabia Northampton. Był jedynym synem Siwarda, hrabiego Northumbrii. Wcześnie nauczył się recytowania psalmów, a potem marzył o życiu monastycznym. Po śmierci ojca (1055) musiał jednak podjąć obowiązki publiczne i rycerskie. W 1069 r. bronił Yorku przed inwazją duńską. Potem uznał Wilhelma Zdobywcę. Pojął też za żonę Judytę, krewną króla. Uwikłany w konspirację panów z Norfolku i Herefordu, został uwięziony. We więzieniu dużo się modlił. Ścięto go 31 maja 1076 r. w pobliżu Winchesteru. Mnisi, którzy mu wiele zawdzięczali, pochowali go w opactwie w Crowland. Gdy w 1092 r. dokonywano translacji, stwierdzono, że ciało nie uległo zepsuciu. Wzmogło to kult nieszczęśliwego hrabiego.

Waldew, opat z Melrose. Był drugim synem hrabiego Hundingdon i potomkiem Wilhelma Zdobywcy. Przez jakiś czas przebywał na dworze Dawida, króla Szkocji, za którego po stracie pierwszego męża wyszła jego matka. Potem schronił się u kanoników w Nostell. Przeorem został w Kirkham. Pociągnęło go następnie życie u cystersów, u których znalazł się jego przyjaciel Aelred. Przeniósł się więc do opactwa w Wardon, po czym został opatem w Melrose, na południowym wschodzie Szkocji. Tam po ciężkiej chorobie zmarł 3 sierpnia 1160 r.