Walentynian

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen utworzone sufiksem -ianus od Valentinus (a to od Valentius).

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Valentinianus, fr. Valentinien, wł. Valentiniano.

Hagiografowie mówią o dwóch świętych tego imienia. O biskupie Salerno z końca V w. nic jednak nie wiemy, a jego kult, ze wspomnieniem 3 listopada - jeśli istniał - był nikły, niewidoczny. Rzecz ma się inaczej z drugim:

Walentynian (Walencjan), biskup Chur. To pewne, że zmarł 12 stycznia 548 r. i że jego krewny Paulin, który też może był jego następcą na stolicy biskupiej, kazał na grobie umieścić tablicę z napisem, który zachował się we fragmentach. Wynikałoby stąd, że biskup Walentynian wiele zdziałał na rzecz uchodźców i więźniów. Za jego też chyba pontyfikatu wybudowano kościół dedykowany św. Lucjuszowi (Sankt-Luzi-Kirche). Pamiątkę obchodzono potem 9 września. Nowe Martyrologium Rzymskie wspomina go 7 stycznia.