Walfard (Wolfhard, Gualfard)

Imię pochodzenia germańskiego, złożone z członów: wolf- / wulf- 'wilk' i -hard / -hart 'mocny, silny, trwały'. Postać Walfard jest wtórna, powstała przez kontaminację członu pierwszego wald- / walt- 'panować, władać' i wolf- 'wilk'. Gualfard jest z kolei formą zromanizowaną (-wa - -gua).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Walfardus, Volfardus, Gualfardus, ang., niem. Wolfard, Wolfhard, wł. Gualfardo.

Walfard z Adygi. Był pochodzenia niemieckiego. Najpierw przybył do Werony. Następnie osiadł jako pustelnik w pobliżu Adygi i wiódł tam życie wypełnione modlitwą oraz uczynkami pokutnymi. Potem przeniósł się do miasta i zamieszkał przy kościele Św. Piotra. Przystał w końcu w Corteregia pod Weroną do pustelników kamedulskich. Tam też 30 kwietnia 1127 r. zmarł. Jego życie opisał ktoś ze współczesnych. Kameduli zaś wspominali go potem w dniu 1 maja. W nowym Martyrologium Rzymskim wymieniony jest 30 kwietnia (Gualfardus).