Wando

Imię pochodzenia germańskiego, wywodzące się ze skrócenia imion dwuczłonowych z pierwszym elementem wand- / want- 'obrócić się, otoczyć się; wykonywać coś, przyrządzać'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang., niem. Wando, fr. Wandon, wł. Vandone.

Wando, opat z Saint-Wandrille (w Fontenelle). Od wczesnej młodości kształcił się w szkole tego opactwa. Jako diakon towarzyszył św. Wulfranowi w jego wyprawie misyjnej do Fryzów. Stało się to zapewne w latach 689-694. Gdy w 694 powrócił do Fontenelle, złożył zakonną profesję. Reginfrat, władca z Neustrii, sprawił, że w 716 r. obrano go w Fontenelle opatem na miejsce usuniętego Benigna. Kiedy w trzy lata później Karol Młot doszedł do władzy, on z kolei został zesłany do klasztoru Św. Serwacego w Maastricht. W 747 r. Pepin przywrócił Wandona do łask, ale do objęcia pełnej władzy opackiej ochoty on już nie miał. Zajmował się raczej książkami i dziełami pobożnymi. Wybudował też kościół, dedykując go św. Serwacemu, którego relikwie przywiózł z wygnania. Pod koniec życia oślepł. Zmarł w 752 r. Jego imię znalazło się pod dniem 17 kwietnia w niektórych kodeksach Martyrologium Hieronimiańskiego. Mimo to nie wydaje się, aby jego kult zatoczył szersze kręgi.