Windicjan

Imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie wtórne cognomen utworzone sufiksem -anus od Vindex, -icis 'karzący, mściciel; opiekun, zbawca, sędzia'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac., ang. Vindicianus, fr. Vindicien, niem. Windizian, wł. Vindiciano.

Windicjan, biskup Cambrai i Arras. Urodził się pod koniec panowania króla Chlotara II, zapewne około 625 r. Wychowywał się pod opieką Eligiusza, biskupa Noyon. Potem Albert, biskup Arras, uczynił go swym współpracownikiem. Po śmierci biskupa (669) wyniesiono go na osieroconą stolicę, przy czym dokonano unii Arras z Cambrai. Zostawszy następcą Alberta, kontynuował rozpoczęte przez zmarłego dzieła. Zasłynął zwłaszcza dzięki translacji św. Makselendy. W Homecourt poświęcił kościół dla nowo powstałego opactwa. Po śmierci św. Leodegarda z Autun biskupi obarczyli go delikatną misją: miał upomnieć Teodoryka III. Potem jeszcze poświęcił kościół w Hamage i przeniósł do niego relikwie świętych Euzebii i Gertrudy. Pod koniec życia chętnie przebywał w opactwie Saint-Vaast. Zmarł w 712 r., w czasie wizytowania krańców diecezji. Po najazdach Normanów i zniszczeniach wojennych relikwie spoczęły w katedrze w Arras. Wspomnienie, również w nowym Martyrologium Rzymskim, przypada 11 marca.