Zygmunt

Jest to germańskie imię dwuczłonowe, złożone z elementów: sigi- 'zwycięstwo' (zob. ZYGFRYD) i -mund 'opieka, pomoc, obrona'. Germańskie Sigmund to mniej więcej - 'obrona przez zwycięstwo'. Było to częste imię dynastyczne królów i cesarzy.

W Polsce upowszechnia się od czasów Jagiellonów. Pojawia się najpierw na Litwie (Zygmunt Kiejstutowicz), a stamtąd w dynastii Jagiellonów. Nosili je m.in. Zygmunt Stary i Zygmunt August, a także Zygmunt III Waza. Z rodów panujących dostaje się do szerszych warstw szlacheckich. W wieku XVIII popularność imienia spada, ale już w wieku XIX znowu wzrasta. Formy spieszczone tego imienia to: Zyga, Zygmuś.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sigismundus, fr. Sigismond, Simiand, Simond, Monot, niem. Sigismund, Siegmund, Sigmunt, Siemes, wł. Sigismondo, Gismondo.

Zygmunt, król Burgundów. Był początkowo arianinem, ale pod wpływem biskupa Awita z Vienne przeszedł około 497 r. na katolicyzm. W 516 wstąpił po swym ojcu, Gundobaldzie, na tron burgundzki. Jego obyczaje były wówczas jeszcze dalekie od ideału chrześcijańskiego, skoro w r. 522 za poduszczeniem swej drugiej żony kazał udusić syna swej pierwszej małżonki. Ale za zbrodnię podjął pokutę i odbył ją w odnowionym przez siebie i bogato uposażonym opactwie St-Maurice-en-Valais (dziś w Szwajcarii). Z jego też inicjatywy mnisi zobowiązali się tam do nieprzerwanego śpiewania psalmodii. W rok później pokonali Zygmunta sprzymierzeni królowie frankońscy. Schronił się wtedy we wspomnianym opactwie. Frankowie ujęli go, wywlekli z klasztoru i zawieźli do Orleanu. Niedaleko stamtąd król Franków, Chlodomir, kazał go razem z żoną i synami utopić w studni. Około r. 535 ciało pochowano w St-Maurice. Czaszkę świętego zabrano w r. 676 do St-Sigismund w Alzacji. Część relikwii dostała się w r. 1354 do Pragi, inna zaś do Freising, a jeszcze inną otrzymała katedra płocka (1168). Toteż Zygmunt został jednym z jej patronów i zarazem patronem miasta. W w. XIV i XV był zresztą jednym z najbardziej popularnych świętych w Europie. U nas jego kult zyskiwał na tym, że czciło go kilku polskich królów - Zygmuntów. Pamiątkę obchodzono w dniu 1 maja.

Zygmunt Gorazdowski, kapłan. Urodził się 1 listopada 1845 r. w Sanoku, w rodzinie szlacheckiej, która potem przeniesie się do Przemyśla. Wychowany w tradycjach patriotycznych, wezmie udział w powstaniu styczniowym. W 1864 kończy przemyskie gimnazjum i rozpoczyna studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. W roku następnym jest już alumnem tamtejszego seminarium duchownego. Po ukończeniu w nim nauki odzywa się choroba płuc, której nabawił się jeszcze w dzieciństwie. Kuracja trwała dwa lata. I wreszcie 25 lipca 1871 r. mógł otrzymać w katedrze lwowskiej święcenia kapłańskie. Przez sześć lat działał jako wikariusz lub administrator w kilku parafiach. Dla potrzeb katechizacji opracowuje w tym czasie Katechizm Św. Kościoła katolickiego oraz pisze popularne broszury dla młodzieży. Z jego również inicjatywy upowszechnia się zwyczaj wspólnego przystępowania dzieci do Pierwszej Komunii św. W 1877 r. jest już we Lwowie. Najdłużej, przez 40 lat, duszpasterzować będzie przy parafii Św. Mikołaja, zasługując sobie na miano -Ojca ubogich-, -Księdza dziadów-, -Lwowskiego brata Alberta-. Współdziała z istniejącymi w tym mieście organizacjami charytatywnymi i tworzy nowe, m.in. Zakład dla Nieuleczalnie Chorych, Tanią Kuchnię Ludową, Zakład Dzieciątka Jezus dla porzuconych niemowląt i samotnych matek, internaty dla ubogich uczniów i studentów. Do współpracy angażuje w 1882 r. franciszkańskie tercjarki. Z ich grona ukształtuje się w 1884 r. nowe zgromadzenie zakonne Sióstr Św. Józefa (józefitki). Ostatnie lata życia spędził w ich domu. Zmarł 1 stycznia 1920 r. Jan Paweł II beatyfikował go we Lwowie 26 czerwca 2001. Kanonizacji dokonał Benedykt XVI w dniu 23 października 2005 r.