Zygfryd

Jest to imię pochodzenia germańskiego, z pierwszym członem sigi- (goc. sigis, niem. Sieg) 'zwycięstwo' i drugim członem -frid 'pokój'. Germańskie Sigfrid to 'tworzący pokój przez zwycięstwo'. Imię to dobrze jest znane z Nibelungów. Nosił je tam jeden z germańskich herosów.

W Polsce imię występuje do dziś, ale rzadko, częściej na Śląsku. Znamy to imię z Krzyżaków H. Sienkiewicza. Nosi je jeden z mnichów-rycerzy (Zygfryd de Löwe).

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Sigfridus, Sigefridus, Siffridus, Sigfredus, niem. Siegfried, Sigfried, Sigfrid, fr. Sigfrid, hiszp. Sigfredo, Sigfrido, wł. Sigfrido.

W literaturze hagiograficznej imię spotykamy dwukrotnie, ale niektórzy do tej samej grupy onomastycznej zaliczają ponadto biskupa z Carpentras, który często występuje też pod imieniem Zyfrida (Siffrein). Idziemy za tym uszeregowaniem i prezentujemy zwięźle trzy postacie:

Zygfryd (Zyfrid), biskup Carpentras. Biskupstwo istniało w tym mieście (Vaucluse) w latach 429-451. Potem tytuły diecezji zaczęły się różnicować (Carpentras i Venasque). Zygfryd rządził nią może między 451 a 517 r., ale nie jest to pewne. Jego żywot przypomina w niejednym żywot Sulpicjusza Sewera, a ponadto kłóci się z chronologią i faktami znanymi skądinąd. Ojciec miał go przyprowadzić do klasztoru leryneńskiego w czasie, gdy opatem był tam Cezary z Arles. Gdy Zygfryd miał trzydzieści lat, obrano go biskupem w Carpentras, dokąd udał się z błogosławieństwem Cezarego. Wzniósł trzy kościoły. Był też wielkim jałmużnikiem. Zmarł 27 listopada. Pochowano go w kościele w Venasque. Potem relikwie przeniesiono do Carpentras, w którym jego kult jest dobrze poświadczony. Wspomina go nowe Martyrologium Rzymskie (Siffridus).

Zygfryd, opat z Wearmouth. W słynnym opactwie był najpierw mnichem i diakonem. W czasie, gdy Benedykt Biscop po raz piąty wybierał się do Rzymu, zmarł opat Easterwin. Ceodfryd mianował go wówczas następcą zmarłego (ok. 686). Po powrocie Benedykta razem z nim kierował opactwem. Zmarł w 690 lub nieco wcześniej. Wspomnienie obchodzono 22 sierpnia. Jego żywot, razem z żywotami innych opatów, napisał Beda Wielebny.

Zygfryd z Växjö. Pochodził z Anglii. Król Olaf I Tryggvason ściągnął go do Norwegii. Potem działał na terenie dzisiejszej Szwecji. Z braku źródeł nie wiemy bliżej, jak wyglądała jego misyjna działalność. Wiemy jednak, że w r. 1030 przybył do Bremy, zapewne dla załatwienia jakichś spraw kościelnych. Historycy wahają się, czy utożsamić go ze wzmiankowanym w źródłach biskupem dworskim króla Olafa (960-1024), Sigurdem, czy z biskupem misyjnym tego samego imienia. W każdym razie praca Zygfryda nad chrystianizacją Szwecji przypada na pierwszą połowę XI stulecia. Wspominano go zawsze w dniu 15 lutego. Ośrodkiem kultu stało się Växjö, gdzie święty był pochowany. Czczono go jako jednego z głównych patronów Szwecji. Potem kult przedostał się także do Danii i Norwegii.