Jesteś uzależniony od rodziny? Jak to zmienić?

Szacunek dla rodziców - owszem. Ale co, kiedy dziecko (już dorosłe, 32-letnie) nie może liczyć na szacunek ze strony rodziców? Kiedy słyszy, że każda jego decyzja jest beznadziejna i tylko oni wiedzą, co dla owego dorosłego już dziecka jest najlepsze? Czy zerwanie takiej toksycznej relacji to racjonalna walka o własne życie, czy już brak szacunku i lekceważenie rodziców? Pytam, bo sama stoję przed decyzją "odcięcia" moich rodziców. Z jednej strony chcę w końcu wyjść za mąż na moich warunkach (czyli za tego, kogo sama chcę), chcę samodzielnie podejmować decyzje, jak żyć, jak wydawać własne pieniądze, jak się ubierać, z kim spotykać, co robić w wolnym czasie itp., z drugiej strony - jako osoba wierząca - nie chcę skrzywdzić rodziców. Gdzie jest granica ingerowania rodziny w życie dorosłej, samodzielnej kobiety? W którym momencie zerwanie kontaktów z rodzicami, łącznie z niezaproszeniem ich na ślub, z którego mogliby uczynić katstrofę, jest walką o własne zdrowie psychiczne, a w któym - już chamstwem i niewdzięcznością?

Do osoby minusującej: to było pytanie. Jak można zminusować pytanie? Autorka ma problem, nie działa pochopnie, ale szuka rady i za to ktoś jej klika minusa. Co za ludzie...

temat dla mnie ważny, nikt nie zrobi tego za nas, trzeba będzie podjąć pewne kroki postłuchaj tego: [url]https://pl-pl.facebook.com/LangustaNaPalmie/posts/227518397363726[/url]

Może nie zrywać kontaktu, ale nie przejmować się, co mówią, – jeśli są to złe rzeczy. Pewnie to trudne, ale nie niemożliwe. Jesteś dorosła, samodzielność jak najbardziej jest wskazana. Są również rodzice, którzy zawsze, nawet dorosłe swe dzieci będą traktować jak małe.

Jest taka książka "Jak współpracować z łaską" małżeństwa Gajdów - chrześcijańskich terapeutów. Znajduje się tam cały rozdział o tym, jak poprowadzić relację z rodzicami w wieku dorosłym. Polecam serdecznie.

Link do nagrania konferencji nie działa... Czy można odsłuchać ją gdzieś jeszcze?

Ciężko się nie przejmować - człowiek od swoich najmłodszych lat ma potrzebę akceptacji, zwłaszcza w domu, wśród najbliższych. Tak rodzą się więzi, tak rodzi się poczucie bezpieczeństwa. Jeśli dziecko wychowuje się kijem - za błędy surowo karze, ale za sukcesy nie nagradza, to wyrasta człowiek emocjonalnie upośledzony: zakompleksiony, przekonany o braku swojej wartości i biorący do siebie absolutnie każdą, nawet najdrobniejszą krytykę. Wyrasta osoba, która wszystkim się przejmuje, która ciągle - jak w dzieciństwie - dąży do spełniania cudzych oczekiwań, a każda porażka kończy się płaczem i poważnym załamaniem, bo przecież "jestem beznadziejna jak zawsze". A zatem nie potrafię się nie przejmować. Mój ojciec zachowuje się za to tak, jakby miał monopol na wiedzę, i nie znosi sprzeciwu / innego zdania / dyskusji. Kiedy w Boże Narodzenie mój narzeczony zaprezentował w pewnych kwestiach odmienne poglądy, został obrzucony wyzwiskami, uderzony w twarz i wraz ze swoimi bagażami wyrzucony z domu (w obcym mieście, 300 km od domu rodzinnego). Teraz nie chce widzieć moich rodziców na naszym ślubie, nie chce ich błogosławieństwa, nie chce kontaktu, nie chce mieć do czynienia z "nieznoszącym sprzeciwu, nieobliczalnym tyranem". A ja stoję między młotem a kowadłem - całe życie posłuszna rodzicom w nadziei, iż ktoś to kiedyś doceni, teraz muszę albo zakończyć związek i dalej "trzymać stronę" rodziców, albo uwzględnić stanowisko narzeczonego (które zresztą dość racjonalnie motywuje) i podjąć decyzję, która nie spodoba się rodzicom.

Znalazłam... Słucham... I słyszę odpowiedzi na wszystkie moje pytania... DZIĘKUJĘ!

Dobrze cię rozumiem z tym przejmowaniem. Choć ja miałam dobrych rodziców to przejmuje się wszystkim, chciałabym, ale nie potrafię się nie przejmować. Jeśli masz dobrego narzeczonego to trzeb wziąć ślub i nie czekać. No a w małżeństwie najważniejsi jesteście wy, wasza rodzina.

Bo na kazaniach ma się mówić o Panu Bogu, a nie o głupotach.

rozwiązywanie trudnych spraw poprzez poczte ? to brzmi jak tchórzostwo w stylu zrwyam z dziewczyną wysyłając jej w środku nocy sms'a.