Zawsze byłeś nieśmiały, nie zmienisz się

ale może nas uświadomić i dać wskazówki jeśli czyta sie mądrze, a po tym już wiele możemy zmienić :)

też tak mam często, chciaż czasami niektóre osoby, które zauważają moją nieśmiałaość, starają się zachowywac bardziej przyjaźnie i nie dominować.

poczytajcie sobie książke zimbardo o nieśmialośći. otworząvwam się oczy na pewne kwestie związane z nieśmialością ; P

dla mnie to jest wiedza - im więcej wiem tym mam poczucie że byle kto "nie wciśnie mi kitu" tzn. nie sprawi że poczuję się zdominowana bo on ma lepsze argumenty.  a tak w ogóle zadaj sobie pytanie czy nie jesteś czasem DDA albo DDD, bo chorobliwa nieśmiałość nie bierze się z niczego. jeśli jesteś to nie wpadaj w "odchłań rozpaczy" ;) tylko poszukaj pomocy.

zgadzam się z Tobą Bridget, również jestem przykładem który pokonał swoją niesmiałość a wręcz wykorzystuję to jako atut. Oczywiście pewnych rzeczy się nie przeskoczy ale reakcja moja jest diametralnie inna niż kiedyś, podam przykład - mam tendencje do czerwienia się jak buraczek kiedy się zawstydzę, kiedyś przeżywałam to jako traumę, bo się smieli ze mnie, szczególnie chłopaki w szkole specjalnie mówili mi różne rzeczy, oceniali mne tak abym się zawstydziła i zaczerwieniła. jak wygląda dziś - za komplementy dziękuję, uśmiecham się, żartuję, gdy mnie coś zawstydzi, komentuję to głośno np. "przestań bo się wstydkam" oczywiście w taki żartobliwy sposób, ale nazwanie emocji na głos zmniejsza długość tego poczycia zawstydzenia i zaczerwieninia i co ważne dla mnie przestanie być to negatywne doświadczenie a wiele osób mówi że jest to urocze kiedy tak reaguje, że jestem taka niewinna i taka czysta... kiedy się czegoś boję, jako pierwsza idę w "ogień", zabieram głos, podchodzę, pytam, nawet na dużych zorganizowanych spotkaniach biznesowych, gdzie siedzi cała sala "profesjonalistów" z danej dziedziny i mnie słucha. zapamiętuję każdy pozytywny zwrot, negatywne obracam w żart, nazywam je i to mi pomaga. Oczywiście wypriacowałam to wszystko po dośc długiej pracy nad sobą, nieraz pomagł mi w tym psychoterapeuta kiedy nieśmiałość nie pozwala mi wyjść z mojej samotności i nazwiązać jakikolwiek kontakt.... dużo pracy ale warto, bo się da! i życie jest naprawdę dużo dużo łatwijesze i piękniejsze:) tego życzę wszystkim niesmiałym osobom:)

i przepraszam za literówki i pozjadane końcówki - tyle mysli miałam temu się tak spieszyłam, a teraz widzę że troszeczkę chaotycznie napisałam.  krótko jeszcze dopowiem - praca nad sobą, przy pomocy psychoterapeuty, a także duchownego (bo o nim nic nie wspomniałam, a to tez miało ogromne znaczenie, należenie do wspólnoty, zawierzenie Bogu), były nieodłacznymi elementami mojej zmiany, rozwoju.