Dystymia - chroniczne zaburzenie nastroju

Pod nazwą dystymii kryje się długotrwale zaburzenie nastroju ze skłonnością do depresji. W tym wypadku objawy depresji różnią się jednak wyraźnie od "czystej" depresji.

Wprawdzie i tu najczęstszymi objawami są: brak energii i wyczerpanie, poczucie malej wartości siebie, słaba zdolność koncentracji i poczucie beznadziei, które utrzymują się długo, nie są jednak przeżywane tak dramatycznie intensywnie, jak w depresji "czystej" (lub depresji dużej - major depression).

Pacjentów z dystymia nachodzą wprawdzie często myśli, że lepiej byłoby, gdyby umarli, rzadziej jednak konkretnie myślą o samobójstwie. Najczęściej nawet czują lęk przed śmiercią.

Rzadziej występują też u nich takie objawy, jak niezdolność cieszenia się życiem czy obserwowane często w depresji "czystej" wycofywanie się z życia społecznego, poczucie winy, jak utrata apetytu, zaburzenia snu, zmęczenie czy obniżenie popędu seksualnego. Jednak, chociaż objawy dystymii nie wyglądają z zewnątrz groźnie, osoby dotknięte tym schorzeniem bardzo cierpią. Jest to zrozumiałe, jeśli sobie uświadomimy, że stan ten nie znika po przespanej nocy, lecz trwa - nieraz przez całe życie.

Osoby cierpiące na dystymię radzą sobie najczęściej z problemami życia codziennego, ale raczej słabo. W gruncie rzeczy są one trwale dotknięte chorobą. Już ten powód wystarcza, by mając kogoś takiego w rodzinie albo będąc przyjacielem takiej osoby, zaaranżować jej wizytę u lekarza lub samemu zgłosić lekarzowi obserwowane problemy.

Więcej w książce: Depresja nie jest przeznaczeniem - Bernd Neumann, Detlef Dietrich