Zagłosuję zgodnie z własnym sumieniem

Mój prezydent nie musi zgadzać się z moimi poglądami, ale powinien być uczciwy, zdolny do dialogu i do współpracy dla wspólnego dobra. Nie musi wierzyć w Boga. Wystarczy, aby miał kontakt z rzeczywistością i dbał o relacje z ludźmi.

Jeśli miałbym kierować się zasadami przedstawionymi przez Episkopat Polski w „Vademecum wyborczym katolika”, nie mógłbym głosować na zwolennika aborcji i na zwolennika kary śmierci, na osobę nie wierzącą w Boga, nawołującą do zbrojeń, promującą agresywną gospodarkę i podważającą inne podstawowe zasady wiary i moralności. Właściwie nie mógłbym zagłosować na żadnego z kandydatów, bo nawet jeśli niektórzy z nich odwołują się do wartości chrześcijańskich, to traktują je wybiórczo. Tak jak każdy z nas są omylni i zmieniają czasem zdanie. Nie przychodzą bowiem z innej planety, lecz zostali ukształtowani przez to samo społeczeństwo i przez tę samą epokę, co my. Każdy ma swoje przekonania i uważa je za jedynie słuszne, choć bywają mało spójne. I żaden fakt tego nie zmieni.

Podobnie jak liczni wierzący katolicy bronią poczętego życia, ale już nie kiwną palcem, by przyjść z pomocą ciężarnej migrantce koczującej na granicy lub tonącej w Morzu Śródziemnym. Sama sobie winna. Inni z kolei nie akceptują kary śmierci, ale już eutanazja jest dla nich dobrodziejstwem nowoczesnej medycyny. Nikt z nich nie jest „pro-life”. Są też tacy, którzy dołożą wszelkich starań, by w Polsce żyło się lepiej, ale tylko Polakom, bo innym nie należy się to, co nam się należy. A już z pewnością nie ma wśród kandydatów nikogo, kto pokłada większą nadzieję na bezpieczeństwo w naśladowaniu Chrystusa niż w wyścigu zbrojeń.

Rządzenie państwem i Ewangelia zdają się wykluczać choć Paweł Apostoł przypomina, że każda władza sprawująca rządy pochodzi od Boga i nie należy się jej przeciwstawiać (por. Rz 13,1-7). Jak sobie z tym wszystkim poradzić? Na kogo głosować? Jak nie stracić pogody ducha, gdy zostanie wybrana osoba, która wydaje mi się antypatyczna?

Osobiście pójdę za kluczową radą zawartą w vademecum opublikowanym przez Episkopat - zagłosuję zgodnie z własnym sumieniem. Ale ktoś może zapytać: czym jest sumienie? Czy jest czymś moim, czy narzuconym z zewnątrz? Jest zdrowe i dojrzałe, czy chore lub niedorozwinięte?

Własne sumienie to najświętsze sanktuarium człowieka, to wewnętrzna busola, która wyznacza kierunek dążenia każdej osoby do pełni człowieczeństwa. Gdy jest sprzeczne z jakimikolwiek narzuconymi z zewnątrz zasadami, to problem mają zasady. Św. Augustyn, za którego duchowego syna uważa się obecny papież, mówił że choć sumienie wskazuje drogę, człowiek bez Bożej łaski może nie mieć siły, by właściwie wybrać.

Są w życiu dylematy, których nie da się rozstrzygnąć bez Bożej łaski. O tym często zapominamy. Pojawiające się w internecie czarno-białe w swojej prostocie instrukcje, jak powinien i jak nie powinien głosować katolik, to karykatura chrześcijańskiej wolności i policzek wobec chrześcijańskiego sumienia. To prosta droga do polowania na czarownice, echo listy ksiąg zakazanych i prymitywna recepta mogąca prowadzić do zbyt łatwego oceniania innych, a nawet do religijnej przemocy.

Niech zbliżające się wybory prezydenckie w Polsce będą dla nas okazją do refleksji nad dojrzałością własnego sumienia. Niech nas mobilizują, by o nie zadbać. I jako chrześcijanie nie zapominajmy, by prosić Boga o łaskę mądrości zawsze, gdy stajemy przed trudną decyzją. Żadna narzucona instrukcja nie zastąpi sumienia, ani go nie ukształtuje.