7 rzeczy, które Kościół robi dla uchodźców

Kościół udziela uchodźcom pomocy doraźnej i długofalowej, współpracując z władzami większości europejskich krajów. Zmaga się jednak przy tym m.in. z ograniczeniami finansowymi, brakiem solidarności między państwami i wzrostem zachowań ksenofobicznych wśród Europejczyków.

Wynika to z ankiety przeprowadzonej jesienią ub.r. przez Radę Konferencji Biskupich Europy (CCEE) i Międzynarodową Komisję ds. Migrantów (ICMC) wśród konferencji episkopatu na naszym kontynencie.

Odpowiedzi ukazały, że za pośrednictwem swych licznych struktur Kościół jest aktywnie zaangażowany w niesienie pomocy migrantom i uchodźcom. Sytuacja każdego kraju jest specyficzna i wymaga podjęcia innych środków, lecz działania Kościoła można podsumować w siedmiu punktach:

1. Dzięki swemu długiemu i potwierdzonemu doświadczeniu w dziedzinie wspierania uchodźców i migrantów, Kościół w Europie był w stanie przyjść z wielowymiarową pomocą podczas obecnego kryzysu. Wspiera ich także w krajach, z których pochodzą. Została nawiązana współpraca i stworzono modele operacyjne, co pokazuje właściwą reakcję na obecny kryzys.

2. Kościoły w Europie pokazały wielką otwartość i odpowiedziały pozytywnie na pilne potrzeby migrantów i uchodźców oraz na wezwanie Ojca Świętego do ich przyjęcia, podejmując konkretne działania, w które włączyły się diecezje, parafie, zgromadzenia zakonne i wolontariusze.

3. Pomoc niesiona przez Kościół ukazała, że lepsze zrozumienie potrzeb uchodźców skutecznie przyczynia się do głębszego szacunku dla godności człowieka, do zmiany postaw wobec tych, którzy uciekli ze swego kraju, aby ocalić życie, i do przezwyciężenia lęku przed nimi. Miłosierdzie jest pojęciem lepiej zrozumiałym w obliczu obecnych wydarzeń, tym bardziej, gdy osoby mają imiona i konkretne twarze. Tłumaczy to wysiłki wielu Kościołów lokalnych na rzecz wzrostu zrozumienia i braterskiego dialogu między obywatelami danego kraju i nowo przybyłymi uchodźcami.

4. Wsparcie udzielone migrantom przez Kościół obejmuje natychmiastową, konieczną pomoc najbardziej potrzebującym, jak również długoterminowe działania, ukierunkowane na ułatwienie integracji tych osób, jak również publikowanie dokumentów i wytycznych na ten temat.

5. W większości europejskich krajów Kościół współpracuje z władzami państwowymi. Jego doświadczenie przyczynia się do lepszego informowania, spójności społecznej oraz planowania i wprowadzania w życie polityki sprzyjającej znalezieniu rozwiązań. W przyjmowaniu uchodźców i poszukiwaniu pokojowych rozwiązań w krajach, z których ludzie ci uciekają, jego opinie i pozycja mają często charakter pojednawczy i profetyczny. Opowiada się przeciwko jakiejkolwiek redukcji przestrzeni azylowej; nawołuje do tworzenia bezpiecznych i legalnych szlaków, wysokiej jakości przyjęcia migrantów i procedur integracji, w tym łączenia rodzin, gdzie priorytetem jest traktowanie osoby ludzkiej niezależnie od jej statusu.

6. Wnosząc swój wkład w rozwiązywanie problemów związanych ze zjawiskiem globalnej migracji, Kościół musi stawić czoła licznym wyzwaniom, takim jak: ograniczone możliwości finansowe; wzrastający brak solidarności między państwami; nieadekwatność niektórych strategii rządowych; wzrost zachowań ksenofobicznych i poczucia braku bezpieczeństwa; problemy logistyczne; determinacja uchodźców/migrantów, aby kontynuować swoją drogę do miejsca przeznaczenia, jakie wybrali.

7. Kontakty z Kościołem pochodzenia oraz z diasporą zależą od ich chęci współdziałania i od celu podejmowanych kontaktów. Obecność księży z krajów pochodzenia okazuje się bardzo pomocna w nawiązywaniu dialogu.

Na ankietę odpowiedziały konferencje biskupie z Austrii, Belgii, Danii, Finlandii, Francji, Grecji, Hiszpanii, Irlandii, Islandii, Litwy, Luksemburga, Malty, Mołdawii, Niemiec, Polski, Portugalii, Słowenii, Szwajcarii, Szwecji, Turcji, Ukrainy (eparchia mukaczewska), Węgier, Wielkiej Brytanii i Włoch.