Brat Alois: Bóg nie może nie kochać

"Bóg nie może nie kochać. Nikt nie jest wykluczony ani z Jego miłości, ani z Jego przebaczenia. Kościół jest powołany do dawania o tym świadectwa" - przeor Wspólnoty z Taizé komentuje adhortację Amoris Laetitia.

"Kiedy Kościół niestrudzenie słucha, leczy, jedna, staje się tym, czym jest, w całej pełni swego blasku: wspólnotą miłości, współczucia, pocieszenia, jasnym odblaskiem zmartwychwstałego Chrystusa. Nigdy odległy, nigdy w defensywie, wolny od surowości, może on wlewać w nasze ludzkie serca pokorną pewność wiary".

Kiedy przeczytałem Amoris laetitia, od razu przypomniało mi się tych parę wersów Brata Rogera, i po raz kolejny uderzyło mnie duchowe pokrewieństwo między Papieżem Franciszkiem a założycielem naszej Wspólnoty z Taizé: takie samo pasterskie serce, ta sama wrażliwość na ubogich, młodych, tych, którzy oddalili się od wiary, to samo nawoływanie do radości z Ewangelii.

A przede wszystkim: takie samo fundamentalne, pierwszorzędne kładzenie nacisku na bezwarunkową miłość Boga do każdej istoty ludzkiej. Bóg nie może nie kochać. Nikt nie jest wykluczony ani z Jego miłości, ani z Jego przebaczenia. Kościół jest powołany do dawania o tym świadectwa.

To wszystko było już zawarte w Evangelii gaudium, a teraz jest motywem dominującym w Amoris laetitia, napisanej, aby umocnić kobiety i mężczyzn, którzy angażują się w małżeństwo chrześcijańskie. Adhortacja Papieża nie zaczyna się od przedstawienia problemów, jakie zna wiele rodzin, ani od wyliczania norm, których te powinny przestrzegać.

Papież stara się ukazać przede wszystkim światło, jakie Słowo Boże wnosi w życie rodzinne. Ten sposób porusza nas, braci z Taizé, gdyż ma niewątpliwie bardzo pozytywny oddźwięk ekumeniczny. W całej Biblii, mówi Papież, znajdujemy rodziny z "ich historiami miłości i kryzysów", rodziny udręczone, niekiedy przez cierpienie i troski, ale starające się przekazywać wiarę swoim dzieciom. Sam Jezus "zna niepokoje i napięcia rodzin".