Najstarsze świadectwo istnienia Betlejem

Fragment glinianej pieczęci z nazwą Betlejem znaleźli izraelscy archeolodzy podczas wykopalisk na terenie starożytnej części Jerozolimy, znajdującej się poza murami Starego Miasta, zwanej Wzgórzem Ofel. Jest to najstarszy odkryty historyczny dowód istnienia biblijnego miasta, z którego pochodził król Dawid oraz gdzie narodził się Pan Jezus.

Gliniany odcisk pieczęci podatkowej, datowany na VIII lub VII wiek przed n. Ch., mierzy półtora centymetra. Widnieje na nim fragment hebrajskiej inskrypcji z pełną nazwą "Bet Lechem", czyli Betlejem. Była to prawdopodobnie urzędnicza pieczęć skarbowa, jaką oznaczano transport danin podatkowych dla władcy Jerozolimy.

Kierujący pracami wykopaliskowymi w Jerozolimie archeolog Eli Shukron z Izraelskiego Departamentu Starożytności uważa, że pieczęć pochodzi z czasów pierwszej świątyni, czyli sprzed 2700 lat. Z zachowanego fragmentu tekstu zapisanego w trzech linijkach eksperci proponują następującą interpretację: "w siódmym roku panowania króla (nie jest jasne, czy chodzi o Ezechiasza, Manassesa czy też Jozjasza) został wysłany ładunek z Betlejem do króla w Jerozolimie".

Archeologiczne odkrycie jest potwierdzeniem znaczenia Betlejem w czasach Starego Testamentu. Betlejem, którego hebrajska nazwa (Bet Lechem) jest tłumaczona jako "Dom chleba", leży osiem kilometrów na południe od Jerozolimy. W Biblii Betlejem, określane również jako Efrata, po raz pierwszy pojawia się w opisie śmierci i pochówku Racheli, żony patriarchy Jakuba (Rz 35,19; 48,7). W Betlejem został namaszczony na króla Dawid, najmłodszy syn Jessego, potomek Booza i Rut (1 Sm 16,1-13).