Papież do młodych z Papui-Nowej Gwinei: Nie jesteśmy Supermanami. Wszyscy możemy popełniać błędy

Papież Franciszek, podróżujący po Azji i Oceanii, kończy w poniedziałek wizytę w Papui-Nowej Gwinei. Jej ostatnim punktem było spotkanie z młodzieżą w stolicy Port Moresby. Następnym etapem pielgrzymki będzie Timor Wschodni, gdzie papież przebywać będzie do środy.

W czasie spotkania z 10 tysiącami młodych mieszkańców Papui-Nowej Gwinei nad ranem w poniedziałek Franciszek powiedział: "Cieszę się z tych dni spędzonych w waszym kraju, gdzie współistnieją morze, góry i lasy tropikalne; ale przede wszystkim w młodym kraju zamieszkałym przez wielu młodych".

Papież do młodych: Jesteście nadzieją na przyszłość

- Drodzy młodzi, nie chciałem stąd wyjeżdżać bez spotkania z wami, ponieważ jesteście nadzieją na przyszłość - mówił i tłumaczył: "Nie jesteśmy Supermanami. Wszyscy możemy popełniać błędy." "Wszyscy możemy upaść. Ale ważne jest to, by nie pozostać w upadku" - dodał.

W kraju, w którym istnieje ponad 800 języków, papież podkreślił: "Ważne jest, abyśmy nauczyli się wspólnego języka: języka miłości, który czyni nas jedną rodziną". Papież przestrzegał także przed nienawiścią i obojętnością.

Odniósł się do problemów kraju zachęcając do tego, by, "powiedzieć 'nie' odurzaniu się narkotykami i alkoholem", uzależnieniu od pornografii, wszelkim formom przemocy.

Główny temat pielgrzymki do niepodległego od ponad 20 lat Timoru Wschodniego to: "Niech wasza wiara stanie się waszą kulturą".

Jak wyjaśniono w Watykanie, podkreśla on ścisły związek między głęboko zakorzenioną wiarą katolicką mieszkańców kraju a jego kulturą i niedawną burzliwą historią.

Katolicy stanowią około 98 procent ludności Timoru Wschodniego.

Na lotnisku w Dili papieski samolot wyląduje po południu miejscowego czasu.

Po ceremonii powitania i odpoczynku papież uda się do Pałacu Prezydenckiego na spotkanie z prezydentem Timoru Wschodniego Jose Ramosem-Hortą, laureatem pokojowej Nagrody Nobla z 1996 roku.

Następnie wygłosi przemówienie do przedstawicieli władz i społeczeństwa.

We wtorek odwiedzi dzieci z niepełnosprawnościami, spotka się w stołecznej katedrze z duchowieństwem oraz odprawi mszę na błoniach Tasitolu, na której oczekiwanych jest kilkaset tysięcy osób, także z sąsiednich krajów. W tym samym miejscu w 1989 roku mszę odprawił Jan Paweł II. Wtedy ziemie te znajdowały się pod okupacją Indonezji.

W środę przed południem lokalnego czasu papież odleci do Singapuru.

Publikujemy całość papieskiego przemówienia:

Droga Młodzieży, dzień dobry!

Cieszę się z tych dni spędzonych w waszym kraju, gdzie współistnieją morze, góry i lasy tropikalne; ale przede wszystkim w młodym kraju zamieszkałym przez wielu młodych! I młode oblicze kraju wszyscy mogliśmy podziwiać, również poprzez piękny występ, który obejrzeliśmy. Dziękuję! Dziękuję za waszą radość, za to, jak opowiedzieliście o pięknie Papui, „gdzie ocean spotyka się z niebem, gdzie rodzą się marzenia i pojawiają się wyzwania”; a przede wszystkim dziękuję, ponieważ skierowaliście do wszystkich ważne życzenie: „stawcie czoła przyszłości z uśmiechem nadziei!”.

Drodzy młodzi, nie chciałem stąd wyjeżdżać bez spotkania z wami, ponieważ jesteście nadzieją na przyszłość.

Jak buduje się przyszłość? Jaki sens chcemy nadać naszemu życiu? Chciałbym zmierzyć się z tymi pytaniami, zaczynając od opowiadania, które znajduje się na początku Biblii: opowiadania o Wieży Babel. Widzimy tam, że ścierają się dwa wzorce, dwa przeciwstawne sposoby życia i budowania społeczeństwa: jeden prowadzi do zamętu i rozproszenia, a drugi prowadzi do harmonii spotkania z Bogiem i braćmi.

Pismo Święte mówi nam, że po globalnym potopie, potomkowie Noego rozproszyli się po różnych wyspach, każdy „według swego języka, według szczepów” (Rdz 10, 5). Nie usuwając różnic, Bóg wskazał im sposób, aby nawiązać kontakt i zjednoczyć się. Istotnie, „mieszkańcy całej ziemi mieli jedną mowę, czyli jednakowe słowa” (Rdz 11, 1). Pan Bóg, który stworzył nas na swój obraz, uczynił nas jako osoby w relacji z innymi. On wie, że tym co raduje nasze serca, nie są rzeczy materialne czy sukcesy tego świata, lecz jest nim odkrycie, że nie jesteśmy sami na drodze życia, że ktoś nas rozpoznaje, towarzyszy nam i nas miłuje. Dlatego, potrzeba języka, który pomagałby nam nawiązać łączność z innymi, który pozwoliłby na wymianę, który sprzyjałby przyjaźni, który burzyłby mury podziałów i otwierałby nam wszystkim drogę do wejścia w objęcia miłości.

A tymczasem, co się dzieje? Biblijna opowieść mówi nam, że ci ludzie podejmują decyzję, mówiąc: „Chodźcie, zbudujemy sobie miasto i wieżę, której wierzchołek będzie sięgał nieba, i w ten sposób zdobędziemy sobie imię, abyśmy się nie rozproszyli po całej ziemi” (Rdz 11, 4). To znaczy, oni myślą, że mogą obejść się bez Boga, że mogą zbudować społeczeństwo bez Niego. Ale wtedy ich języki są pomieszane, powstaje nieład, nie ma już więcej możliwości porozumienia między nimi i muszą porzucić ten projekt. Bez Boga, bez odnalezienia w Nim „języka”, który nas jednoczy i utrzymuje w łączności, rozpraszamy się, każdy myśli o sobie samym i swoich potrzebach. W ten sposób przeważają: izolacja, zamieszanie, nieład, konflikt.

Drodzy młodzi, wy, którzy urodziliście się tutaj, możecie dać się zainspirować tą biblijną historią. Także tutaj w Papui, podobnie jak to było w przypadku różnych rodzin synów Noego, istnieje wiele plemion, a wy jesteście jedynym krajem na świecie, ze względu na różnorodność językową. Istnieje tutaj wiele języków, ponad osiemset, z których każdy ujawnia przynależność do określonej grupy etnicznej. A oprócz języków mówionych i dialektów, wy młodzi używacie także języków cyfrowych i technologicznych. Ta różnorodność języków może być czymś pozytywnym, ale istnieje też ryzyko: że zamiast być narzędziem jedności, stanie się powodem zamieszania; że zamiast sprzyjać porozumieniu i spotkaniu, wytworzy podziały i konflikty; że zamiast sprawić, byście wzrastali w pięknie i dobru, zniszczy waszą godność i waszą wolność, uczyni was kruchymi i bezbronnymi, a nawet niewolnikami.

Dlatego ważne jest, abyśmy nauczyli się wspólnego języka: języka miłości, który czyni nas jedną rodziną. Wysłuchaliśmy świadectwa Ryana: mówił nam o znaczeniu rodziny i powiedział, że kiedy rodziny się rozpadają, a nawet niszczą się, wówczas rodzi się wiele cierpienia; a pierwszymi, którzy cierpią, jesteście wy, młodzi! Odnosi się to do naszych rodzin pochodzenia, ale także do Kościoła i całego społeczeństwa: bez miłości nasze języki nie pomagają nam się komunikować, a nawet mogą być destrukcyjne.

Wiem, że używacie terminu „wantok”, aby powiedzieć, że ktoś mówi w określonym języku i należy do określonej grupy etnicznej. Ale Słowo Boże uczy nas, że jeśli każdy pozostaje zamknięty w sobie i nie otwiera się na Boga i braci, to ten język już nie służy komunikacji, nie rodzi przyjaźni, wręcz przeciwnie, staje się sposobem na zamknięcie się we własnej grupie i zderzenie się z tymi, którzy są odmienni. Chciałbym wam powiedzieć: każdy język musi spotkać się z drugim językiem w harmonii różnic. W ten sposób można zbudować lepszą przyszłość także dla Papui Nowej Gwinei: jest to możliwe, jeśli wy, młodzi, staniecie się „wantok” miłości, to znaczy, jeśli pomimo bycia odmiennymi, wszyscy nauczycie się mówić językiem Jezusa. Przełamujcie podziały, nie zamykajcie się we własnej grupie, idźcie na spotkanie innych z przyjaźnią, a potem razem snujcie marzenia, razem podążajcie, razem budujcie. Wy, młodzi, którzy pragniecie nowych przyjaźni i nowych spotkań, możecie to uczynić: bądźcie „wantok” miłości!

Ta jedność w miłości, którą możecie odnaleźć dzięki przyjaźni z Jezusem, pomoże wam nie czuć się samotnymi i wspólnie szukać dróg do bycia lepszymi ludźmi. Pomoże wam również stawać się bardziej zdolnymi do wzięcia w swoje ręce odpowiedzialności za swoje życie z odwagą stanowczej decyzji: chcę powiedzieć „nie” odurzaniu się narkotykami i alkoholem; chcę powiedzieć „nie” uzależnieniu od pornografii, która pozostawia mnie smutnym i pustym; chcę powiedzieć „nie” wszelkim formom przemocy!

Ogromnie uderzyło mnie świadectwo Bernadetty. Czy słuchaliście? Był to krzyk, krzyk przeciwko przestępczości, przeciwko przemocy, przeciwko temu, co okalecza wasze życie. A dotyczy to nas wszystkich, ponieważ jest tak wiele przemocy i tak wiele nadużyć, także w rodzinach, a to – jak nam ona mówiła – niszczy życie młodych. Mówię wam to w imieniu Pana Boga: życie jest święte. Życie jest nietykalne. Życie nie może być w żaden sposób nadużywane!

I bądźcie także czujni i krytyczni wobec tego wszystkiego, co zagraża pięknu i prostocie wiary: to wielki dar, który Pan wam dał. Strzeżcie i brońcie go z entuzjazmem i wytrwałością. Macie niezwykły przykład, bł. Piotra To Rot, katechisty, który poświęcił swoje życie ewangelizacji, i który nie ustawał nawet w czasach surowych ograniczeń działalności chrześcijańskiej. Z radością dawał świadectwo Ewangelii, niestrudzenie pracował, by nieść wszystkim radość wiary i, z tego powodu, został uwięziony i zamordowany. Ale jego życie nie zostało stracone, ponieważ swoją ofiarą miłości zrodził wielu nowych wierzących. Niech Pan da również wam tę odwagę, odwagę miłości, odwagę wiary!

Drodzy chłopcy i dziewczęta, życzę wam, abyście nauczyli się języka miłości, i w ten sposób przemieniali wasz kraj, ponieważ miłość przemienia, daje wzrost, otwiera drogi przyszłości. Bądźcie młodymi idącymi razem, aby zrealizować to marzenie! I wracam na chwilę do sztuki scenicznej, którą przed chwilą zaproponowali nam młodzi: czy widzieliście, jak się kończy? Idąc razem ku horyzontowi. Nie zapominajcie tego: razem, tylko razem i w jedności, można podążać ku nowym horyzontom, ku przyszłości, ku marzeniu o cywilizacji miłości!

Błogosławię was i towarzyszę wam moją modlitwą. A wy, proszę, nie zapominajcie modlić się za mnie! Dziękuję.

Źródło: PAP / KAI / pk