Polska parafia stała się sanktuarium. Tutaj kultem cieszy się święta, o której mało kto słyszał

Parafia w Borkowie Kościelnym stała się wyjątkowym miejscem kultu św. Apolonii, patronki stomatologów i osób zmagających się z chorobami jamy ustnej. W niedzielę, 9 lutego decyzją biskupa płockiego Szymona Stułkowskiego kościół parafialny oficjalnie otrzymał status sanktuarium. Uroczystości przewodniczył metropolita poznański, arcybiskup Stanisław Gądecki.

• Parafia w Borkowie Kościelnym została podniesiona do rangi sanktuarium św. Apolonii.
• Kult św. Apolonii, patronki stomatologów, zyskał na znaczeniu, szczególnie wśród Polaków i lekarzy.
• W kościele umieszczono relikwie św. Apolonii, sprowadzone z Mediolanu.
• Uroczystościom przewodniczył metropolita poznański, abp Stanisław Gądecki.

Parafia świętej, o której mało kto słyszał

Parafia pw. św. Apolonii w Borkowie Kościelnym jest jedyną w Polsce wspólnotą noszącą imię tej świętej. Choć kult św. Apolonii istniał tutaj „od zawsze”, to w ostatnich latach zyskał na znaczeniu. Od dziesięciu lat wierni, a zwłaszcza lekarze stomatolodzy, którym patronuje święta, coraz liczniej przybywają na indywidualne modlitwy oraz na odpust parafialny, przypadający 9 lutego – w liturgiczne wspomnienie św. Apolonii.

W parafii od roku działa Bractwo św. Apolonii, które raz w miesiącu gromadzi się na wspólnej modlitwie za przyczyna swojej patronki. Wierni modlą się na Różańcu w intencjach zdrowia, ojczyzny, parafii i innych, które powierzają im ludzie z całej Polski.

Cudowny obraz świętej Apolonii

Szczególnym świadectwem kultu był dotychczas obraz św. Apolonii znajdujący się w bocznym ołtarzu. W 1923 roku, kiedy stary kościół parafialny spłonął, m.in. wizerunek świętej ocalał, co – w kontekście rozwijającego się kultu męczennicy pierwszych wieków – można dzisiaj odczytać jako znak Bożej Opatrzności. – Pan Bóg działa przez ludzi. Daje znaki, które trzeba odczytywać. Jestem przekonany, że trzeba było było obudzić kult św. Apolonii, patronki na trudne czasy – powiedział ks. Adam Zaborowski, kustosz sanktuarium.

Uroczystościom związanym z ustanowieniem sanktuarium przewodniczył metropolita poznański abp Stanisław Gądecki, który w homilii zwrócił uwagę na trzy kwestie: postać i przesłanie św. Apolonii, okoliczności jej śmierci oraz znaczenie ustanowienia sanktuarium w Borkowie Kościelnym. – Prośmy ją o wstawiennictwo w chorobach duszy i ciała, abyśmy podążali wraz z nią ku prawdziwemu Dobru, jakim jest sam Bóg – podkreślił metropolita poznański.

Relikwie św. Apolonii sprowadzone z Mediolanu

Podczas uroczystości do kościoła wniesiono relikwie św. Apolonii, sprowadzone z Mediolanu. Wierni będą mogli oddawać cześć autentycznej cząstce kości świętej. W darach ołtarza przyniesiono m.in. figurę św. Apolonii oraz środki higieniczne – w tym pasty i szczoteczki do zębów – zebrane przez uczniów z 12 szkół w diecezji. Za pośrednictwem Fundacji Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio z Poznania, dary te pojadą do Afryki.

Odczytując dekret ustanawiający sanktuarium w Borkowie Kościelnym, biskup płocki Szymon Stułkowski wyraził nadzieję, że modlitwa zanoszona za przyczyną św. Apolonii będzie ożywiać wiarę nie tylko w regionie. „Niech te dzisiejsze uroczystości i słowa, które usłyszeliśmy, pracują w naszych sercach i pomnażają wiarę. Niech św. Apolonia wyprasza potrzebne łaski, a wszystkich odwiedzających to sanktuarium przybliża do Boga” – powiedział biskup płocki.

Kim była święta Apolonia?

Św. Apolonia żyła w III wieku, za cesarza Decjusza, w Aleksandrii Egipskiej. Atrybutami świętej są obcęgi i ząb – symbol jej męczeństwa. Poganie, prześladując chrześcijan, brutalnie zmiażdżyli jej szczękę, wybili zęby i grozili spaleniem na stosie, jeśli nie wyrzeknie się Chrystusa. Apolonia, zamiast ulec presji, sama rzuciła się w ogień, stając się symbolem niezachwianej wiary nawet w chwilach najcięższych prób. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzone jest 9 lutego.

Parafia pw. św. Apolonii w Borkowie Kościelnym

Parafia pw. św. Apolonii w Borkowie Kościelnym została erygowana 6 grudnia 1377 roku przez biskupa płockiego Dobiesława Sówkę ze Szczawina herbu Prawdzic, z fundacji księcia Ziemowita lub wojewody mazowieckiego. Pod koniec XVII wieku drewniany kościół, z braku należytej opieki, popadł w ruinę. Nowy, również drewniany, został wzniesiony ok. 1720 r. ze wsparciem Adama Jeżewskiego, podkomorzego płockiego.

W 1781 r., staraniem ówczesnego proboszcza ks. Apolinarego Czyżewskiego, kościół przeszedł gruntowny remont. Kolejna renowacja miała miejsce w 1829 r. Świątynia przetrwała do października 1923 r., kiedy to doszczętnie spłonęła. Na skutek rezygnacji z pracy duszpasterskiej w Borkowie ks. Franciszka Kukuły, parafia przeszła pod zarząd proboszcza sierpeckiego.

Dzięki inicjatywie parafian w latach 1936–1938 wzniesiono nowy, murowany kościół w stylu neoklasycznym, według projektu inż. Mikołaja Ostkiewicza-Rudnickiego. Fundamenty wykonano z kamienia polnego.

Latem 1938 r. proboszczem został ks. Eugeniusz Janik. Jego staraniem kościół został najpierw poświęcony 4 września 1938 r. przez ks. Mariana Okólskiego. W latach 1941–1945 świątynia została zamieniona przez okupanta niemieckiego na warsztat mechaniczny. Odbudowana po wojnie, w 1956 r. została konsekrowana przez biskupa Tadeusza Pawła Zakrzewskiego.

Źródło: KAI / tk