Grzech jest trądem, który oszpeca człowieka i społeczeństwo

Drodzy bracia i siostry!

Ewangelia z dzisiejszej niedzieli ukazuje Jezusa uzdrawiającego dziesięciu trędowatych, z których tylko jeden, Samarytanin, a zatem cudzoziemiec, wraca, by Mu podziękować (por. Łk 17, 11-19). Pan mówi do niego: «Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła» (Łk 17, 19). Ten epizod ewangeliczny zachęca nas do refleksji nad dwoma kwestiami. Przede wszystkim wskazuje na dwa poziomy uzdrowienia: pierwszy, bardziej powierzchowny, dotyczy ciała; drugi, głębszy, dotyczy wnętrza człowieka, tego, co Biblia nazywa sercem, i z niego promieniuje na całe życie. Całkowitym i gruntownym uzdrowieniem jest zbawienie. Już język potoczny, rozróżniając «zdrowie» i «zbawienie», pomaga nam zrozumieć, że zbawienie jest czymś o wiele więcej niż zdrowiem: jest bowiem nowym życiem, pełnym, ostatecznym. Poza tym Jezus, podobnie jak przy innych okazjach, wypowiada tutaj słowa: «Twoja wiara cię uzdrowiła». Wiara zbawia człowieka, odbudowując jego głęboką relację z Bogiem, z sobą samym i z innymi; a wiara wyraża się we wdzięczności. Ten kto — jak uzdrowiony Samarytanin — umie dziękować, pokazuje, że nie uważa, iż wszystko mu się należy, ale że jest darem, nawet wtedy, gdy przychodzi za pośrednictwem ludzi bądź natury, bo jego ostatecznym źródłem jest Bóg. Wiara powoduje zatem, że człowiek otwiera się na łaskę Pana; uznaje, że wszystko jest darem, wszystko jest łaską. Jakiż skarb kryje się w małym słowie: «dziękuję»!

Jezus uzdrawia dziesięciu chorych na trąd, uważany wówczas za «zaraźliwą nieczystość», wymagającą rytualnego oczyszczenia (por. Kpł 14, 1-37). Trądem, który rzeczywiście oszpeca człowieka i społeczeństwo, jest tak naprawdę grzech; są nim pycha i egoizm, które rodzą w ludzkiej duszy obojętność, nienawiść i przemoc. Z owego trądu ducha, zniekształcającego oblicze ludzkości, nikt inny nie może wyleczyć, jak tylko Bóg, który jest Miłością. Gdy nawracający się człowiek otwiera serce przed Bogiem, zostaje wewnętrznie uzdrowiony ze zła.

«Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!» (Mk 1, 15). Jezus rozpoczął swoją działalność publiczną tym wezwaniem, które wciąż rozbrzmiewa w Kościele, a Najświętsza Maryja Panna w swoich objawieniach, zwłaszcza w ostatnich czasach, zawsze ponawiała ten apel. Dziś myślimy w szczególności o Fatimie, gdzie 90 lat temu, od 13 maja do 13 października 1917 r., Najświętsza Panna ukazywała się trojgu pastuszkom: Łucji, Hiacyncie i Franciszkowi. Chciałbym za pośrednictwem połączeń radiowo-telewizyjnych być duchowo obecny w tym sanktuarium maryjnym, gdzie Sekretarz Stanu kard. Tarcisio Bertone w moim imieniu przewodniczył uroczystościom wieńczącym obchody tej znaczącej rocznicy. Serdecznie go pozdrawiam, a także wszystkich innych kardynałów i biskupów tam obecnych, kapłanów, którzy pracują w sanktuarium, oraz pielgrzymów przybyłych z tej okazji z całego świata. Matkę Bożą prosimy o dar prawdziwego nawrócenia dla wszystkich chrześcijan, aby konsekwentnie i wiernie było głoszone odwieczne orędzie ewangeliczne, które wskazuje ludzkości drogę autentycznego pokoju.

Apel o uwolnienie księży porwanych w Iraku

Codziennie docierają z Iraku bolesne wiadomości o zamachach i przemocy, poruszające sumienie osób, którym leży na sercu dobro tego kraju i pokój w całym regionie. Dziś doszła do nas wiadomość o porwaniu dwóch dobrych kapłanów z katolickiej archidiecezji Mosul obrządku syryjskiego, którym grozi śmierć. Zwracam się z apelem do porywaczy, aby natychmiast zwolnili obu kapłanów, i przypominając jeszcze raz, że przemoc nie prowadzi do przezwyciężenia napięć, zanoszę do Pana żarliwą modlitwę o ich uwolnienie, w intencji wszystkich cierpiących przemoc oraz o pokój.

Benedykt XVI