Jedynie potęga miłości Boga wyzwoli nas z paraliżu ducha, jakim jest grzech

Drodzy bracia i siostry!

Fragment Ewangelii z liturgii VII niedzieli zwykłej, który dziś rozważamy, opisuje epizod odpuszczenia grzechów paralitykowi i jego uzdrowienia (Mk 2, 1-12). Podczas gdy Jezus nauczał, przyniesiono do Niego — wśród wielu innych chorych — paralityka na noszach. Widząc go, Jezus powiedział: «Dziecko, odpuszczone są twoje grzechy» (Mk 2, 5). A że niektórzy z obecnych zgorszyli się, słysząc te słowa, dodał: «Żebyście wiedzieli, iż Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów — rzekł do paralityka: Mówię ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do swego domu!» (Mk 2, 10-11). I paralityk odszedł uzdrowiony. Ta ewangeliczna opowieść pokazuje, że Jezus ma władzę nie tylko uzdrawiania chorego ciała, ale także odpuszczania grzechów; co więcej, fizyczne wyzdrowienie jest znakiem uzdrowienia duchowego, którego dokonuje Jego przebaczenie. Grzech jest bowiem swoistym paraliżem ducha, z którego może nas wyzwolić jedynie potęga miłosiernej miłości Boga, która pozwala nam podnieść się i ruszyć w dalszą drogę szlakiem dobra.

W dzisiejszą niedzielę przypada również ważne liturgiczne święto Katedry św. Piotra, które zwraca uwagę na posługę Następcy Księcia Apostołów. Katedra św. Piotra symbolizuje władzę Biskupa Rzymu, powołanego do szczególnej posługi na rzecz całego ludu Bożego. W istocie niedługo po męczeńskiej śmierci świętych Piotra i Pawła przyznany został Kościołowi Rzymu prymat w całej wspólnocie katolickiej. Rolę tę poświadczyli już na początku ii w. św. Ignacy Antiocheński (Do Rzymian, Wstęp: Funk, I, 252) i św. Ireneusz z Lyonu (Przeciw herezjom III, 3, 2-3). Tę wyjątkową i szczególną posługę Biskupa Rzymu potwierdził Sobór Watykański ii: «Stąd też we wspólnocie kościelnej — czytamy w Konstytucji dogmatycznej o Kościele — prawomocnie istnieją Kościoły partykularne, korzystające z własnych tradycji. Pozostaje przy tym nienaruszony prymat Stolicy Piotrowej, która przewodzi całemu zgromadzeniu miłości (por. św. Ignacy Antiocheński, Ad Rom., Pref.), sprawuje opiekę nad prawowitymi odrębnościami, a jednocześnie czuwa, aby nie przeszkadzały one jedności, lecz raczej jej służyły» (Lumen gentium, 13).

Drodzy bracia i siostry, przy okazji tego święta pragnę poprosić was o towarzyszenie mi modlitwą, abym mógł wiernie pełnić wzniosłą misję Następcy Apostoła Piotra, którą powierzyła mi Boża Opatrzność. Módlmy się o to do Maryi Dziewicy, którą tu w Rzymie czciliśmy wczoraj pod pięknym tytułem Matki Bożej Ufności. Prośmy Ją też, by pomogła nam wejść z należytym usposobieniem ducha w okres Wielkiego Postu, który rozpocznie w przyszłą środę sugestywny obrzęd posypania głów popiołem. Niech Maryja otworzy nasze serca na nawrócenie i posłuszne słuchanie Słowa Bożego.

Po polsku:

Serdeczne pozdrowienie kieruję do Polaków. Ewangelia tej niedzieli ukazuje Jezusa, który pochyla się nad ludzką słabością i odpuszcza grzechy. Ufni w Jego miłosierdzie, z nadzieją zbliżamy się do Wielkiego Postu, czasu pokuty i łaski. Niech wszystkim towarzyszy Boże błogosławieństwo.

Benedykt XVI