Przekonujące i skuteczne świadectwo księży

Drodzy bracia i siostry!

Nieszporami z uroczystości Świętych Piotra i Pawła, którym będę przewodniczył dziś wieczorem w bazylice św. Pawła za Murami, zakończy się Rok św. Pawła, ogłoszony z okazji 2000-lecia narodzin Apostoła Narodów. Był to prawdziwy czas łaski, w którym poprzez pielgrzymki, katechezy, liczne publikacje i przeróżne inicjatywy została przypomniana w całym Kościele postać św. Pawła, a jego poruszające przesłanie ożywiło wszędzie, we wszystkich wspólnotach chrześcijańskich, zamiłowanie do Chrystusa i Ewangelii. Złóżmy zatem dziękczynienie Bogu za Rok św. Pawła i za wszystkie dary duchowe, jakie nam przyniósł.

Zrządzeniem Bożej Opatrzności parę dni temu, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, został zainaugurowany inny rok specjalny, Rok Kapłański, z okazji 150. rocznicy śmierci — dies natalis — Jana Marii Vianneya, św. Proboszcza z Ars. Ta kolejna inicjatywa duchowa i duszpasterska przyniesie — jestem tego pewny — wiele korzyści ludowi chrześcijańskiemu, a zwłaszcza duchowieństwu. Jaki jest cel Roku Kapłańskiego? Jak napisałem w specjalnym liście do kapłanów, ma on przyczynić się do pobudzenia wszystkich kapłanów do wewnętrznej odnowy, aby ich ewangeliczne świadectwo w dzisiejszym świecie było bardziej przekonujące i skuteczne. Apostoł Paweł stanowi tutaj znakomity przykład do naśladowania, nie tyle w konkrecie życia — jego życie było doprawdy zadziwiające — co w miłości do Chrystusa, w gorliwości, z jaką głosił Ewangelię, w oddaniu wspólnocie, w wypracowaniu trafnych syntez teologiczno-pastoralnych. Św. Paweł jest przykładem kapłana całkowicie utożsamiającego się ze swoją posługą — tak jak potem św. Proboszcz z Ars — świadomego, że niesie skarb bezcenny, czyli orędzie zbawienia, ale niesie go w «naczyniu glinianym» (por. 2 Kor 4, 7); jest zatem jednocześnie silny i pokorny, wewnętrznie przekonany, że wszystko jest zasługą Boga, wszystko jest Jego łaską. «Miłość Chrystusa przynagla nas» — pisze Apostoł, i te słowa naprawdę mogą być mottem każdego kapłana, którego Duch «przynagla» (por. Dz 20, 22), aby stał się wiernym szafarzem tajemnic Bożych (por. 1 Kor 4, 1-2): prezbiter musi całkowicie należeć do Chrystusa i całkowicie należeć do Kościoła, któremu powinien się poświęcić z niepodzielną miłością, jak małżonek wierny swojej małżonce.

Drodzy przyjaciele, módlmy się do świętych apostołów Piotra i Pawła, a także do Najświętszej Maryi Panny, aby za Jej wstawiennictwem Pan obdarzył kapłanów obfitością swoich łask w tym Roku Kapłańskim, który się niedawno rozpoczął. Niech Matka Boża, którą św. Jan Maria Vianney tak bardzo kochał i w której rozmiłował swoich parafian, pomoże każdemu kapłanowi ożywić dar Boży, który otrzymał mocą święceń, aby wzrastał w świętości i był gotowy składać świadectwo, w razie potrzeby nawet za cenę męczeństwa, o pięknie całkowitego i definitywnego poświęcenia Chrystusowi i Kościołowi.

Po polsku:

Pozdrawiam serdecznie Polaków. Dzisiaj wieczorem Nieszporami zakończymy Rok Świętego Pawła. Był to ważny Rok dla całego Kościoła. Przybliżył nam osobę Apostoła Narodów bez reszty oddanego Chrystusowi i dziełu ewangelizacji. Jego gorliwa posługa i oddanie Kościołowi są dla nas wyzwaniem, byśmy codziennym życiem odważnie świadczyli o Chrystusie. Niech nasze świadectwo będzie duchowym owocem tego Roku. Z serca wam błogosławię.

Benedykt XVI