Skarbem otrzymanym od Chrystusa trzeba się dzielić z innymi

Drodzy bracia i siostry!

Słowo Boże na dzisiejszą niedzielę — przedostatnią w roku liturgicznym — wzywa nas, byśmy byli czujni i aktywni w oczekiwaniu na powrót Pana Jezusa na końcu czasów. Fragment Ewangelii zawiera słynną przypowieść o talentach, przytoczoną przez św. Mateusza (25, 14-30). Talent był starożytną rzymską jednostką monetarną o wielkiej wartości, a ze względu na popularność tej przypowieści stał się synonimem osobistego przymiotu, który każdy powinien dobrze wykorzystać. Przypowieść mówi bowiem o «człowieku, który mając udać się w podróż, przywołał swoje sługi i przekazał im swój majątek» (Mt 25, 14). Człowiek z przypowieści jest samym Chrystusem, słudzy — uczniami, a talenty są darami, które im powierza. Owe dary, obok naturalnych zalet, są bogactwami, które Pan Jezus zostawił nam w spuściźnie, abyśmy je dobrze wykorzystali: Jego Słowo, które zawiera Ewangelia, chrzest odnawiający nas w Duchu Świętym; modlitwa «Ojcze nasz», której słowami zwracamy się do Boga jako dzieci zjednoczone w Synu; Jego przebaczenie, którym przykazał nam objąć wszystkich; sakrament Jego Ciała wydanego w ofierze i przelanej Krwi. Jednym słowem: Królestwo Boga, którym jest On sam, obecny i żyjący pośród nas.

Oto skarb, który Jezus pod koniec swojej krótkiej egzystencji na ziemi powierzył przyjaciołom. Dzisiejsza przypowieść mówi przede wszystkim o tym, z jakim wewnętrznym nastawieniem należy przyjąć i wykorzystać ten dar. Nastawieniem błędnym jest lęk: sługa, który boi się swego pana i lęka się jego powrotu, chowa monetę pod ziemię, i nie przynosi ona żadnego pożytku. Tak dzieje się w przypadku osoby, która otrzymała chrzest, komunię św., bierzmowanie, a potem kryje te dary pod stosem uprzedzeń, pod paraliżującym wiarę i uczynki fałszywym obrazem Boga i zawodzi oczekiwania Pana. Przypowieść uwydatnia jednak bardziej dobre owoce przyniesione przez uczniów, którzy byli szczęśliwi, że otrzymali dar, nie ukryli go z bojaźnią i zazdrością, ale go wykorzystali, dzieląc się nim z innymi, przekazując go. Tak, to co Chrystus nam ofiarował, rośnie, kiedy ofiarujemy to innym. Jest to skarb, który musi być rozdany, zainwestowany, dzielony ze wszystkimi, jak uczy wielki szafarz talentów Jezusa, jakim jest Paweł Apostoł. Nauczanie ewangeliczne, które przekazuje nam dzisiejsza liturgia, miało swój wpływ w aspekcie społeczno-historycznym, przyczyniając się do rozwoju mentalności ludów chrześcijańskich, w której liczy się działanie i zaradność.

Główne przesłanie dotyczy jednak ducha odpowiedzialności, z jakim należy przyjmować Królestwo Boga: odpowiedzialności przed Bogiem i wobec ludzkości. Doskonałym ucieleśnieniem takiego nastawienia serca jest Najświętsza Maryja Panna, która otrzymując najcenniejszy z darów, samego Jezusa, z ogromną miłością ofiarowała Go światu. Ją prosimy, by nam pomogła być «dobrymi i wiernymi sługami», abyśmy mogli kiedyś «wejść do radości naszego Pana».

Dzień pro Orantibus

W przyszły piątek, 21 listopada, w liturgiczne wspomnienie Ofiarowania Maryi w Świątyni, przypada Dzień pro Orantibus — modlitw w intencji zakonnych wspólnot klauzurowych. Dziękujemy Panu za siostry i braci, którzy wybrali tę misję i poświęcili się całkowicie modlitwie, żyjąc z tego, co otrzymują od Opatrzności. Teraz my módlmy się za nich i za nowe powołania, a także starajmy się wspierać klasztory w zaspokajaniu ich potrzeb materialnych. Drodzy bracia i drogie siostry, wasza obecność w Kościele i w świecie jest niezbędna. Jestem z wami i z miłością was błogosławię.

Nowy Lekcjonarz Ambrozjański

W archidiecezji mediolańskiej i w innych wspólnotach rytu ambrozjańskiego rozpoczyna się w tę niedzielę Adwent. Pozdrawiając je w sposób szczególny, pragnę przypomnieć, że właśnie dziś wchodzi w życie Nowy Lekcjonarz Ambrozjański, czyli odnowiony w świetle Soboru Watykańskiego II zbiór czytań biblijnych tej starożytnej i szlachetnej liturgii. Wymowne jest, że ma to miejsce zaraz po zakończeniu Zgromadzenia Synodu Biskupów poświęconego Słowu Bożemu. Oby Kościół ambrozjański, mądrze i obficie karmiąc się Pismem Świętym, mógł postępować zawsze w prawdzie i miłości, a także składać przekonujące świadectwo Chrystusowi, Słowu zbawienia dla ludzkości wszystkich epok.

Po polsku:

Pozdrawiam wszystkich Polaków. Dzisiejsza liturgia przypomina, że Bóg Stwórca dał każdemu i każdej z nas tyle talentów, ile potrzeba do godziwego życia, do czynnej miłości braci i do wzrastania w świętości. Jesteśmy wezwani do korzystania z tego dobra i do pomnażania go w świecie, w którym żyjemy. Niech w tym dziele towarzyszy nam Boże błogosławieństwo.

Benedykt XVI