Ceremonia otwarcia igrzysk to znak czasów

W piątek 27 lipca odbędzie się 51. ceremonia otwarcia igrzysk olimpijskich w ich nowożytnej historii. Zawsze wiele rozwiązań i pomysłów wynikało z aktualnej sytuacji w danym kraju czy na świecie, stanowiąc znak czasów, w których impreza będzie rozgrywana.

W Antwerpii w 1920 roku ceremonii otwarcia igrzysk po raz pierwszy w historii towarzyszyło zapalenie znicza olimpijskiego, a po raz pierwszy w XX wieku w świat, jako symbol pokoju, wypuszczono gołębie. Na maszt została wciągnięta flaga olimpijska, na której znajdowało się pięć splecionych ze sobą kół, symbolizujących pięć kontynentów.

16 lat później, w opanowanym przez hitleryzm Berlinie niektórzy sportowcy, m.in. z Austrii, Bułgarii czy Włoch, maszerując przed trybuną honorową wyciągali do góry w geście pozdrowienia prawą rękę i wznosili okrzyk "Heil Hitler". Innym historycznym wydarzeniem było przybycie na stadion sztafety z ogniem olimpijskim, który 12 dni wcześniej został rozniecony w kolebce starożytnych igrzysk - Olimpii, na greckim Peloponezie.

W 1956 roku podczas inauguracji zimowych igrzysk we włoskim kurorcie Cortina d'Ampezzo po raz pierwszy olimpijską przysięgę w imieniu wszystkich sportowców złożyła kobieta - narciarka Giuliana Minuzzo-Chenal.

W Meksyku 12 lat później biegaczka z ekipy gospodarzy Enriqueta Bassilia Sotelo została pierwszą kobietą, która zapaliła znicz olimpijski. Znicz Igrzysk XVIII Olimpiady w 1964 roku w Tokio zapalił Yoshinoro Sakai, japoński student, który urodził się w okolicach Hiroszimy w dniu, kiedy wybuch bomby atomowej zniszczył to miasto. W czasie uroczystości otwarcia igrzysk w Monachium w 1972 roku większość ekip witały charakterystyczne dla nich melodie, wykonywane przez taneczną orkiestrę Kurta Edelhagena. I tak m.in. sportowcom radzieckim towarzyszyła "Kalinka", a Brytyjczykom - muzyka Beatlesów.

Letnia olimpiada w 1980 roku w Moskwie została zbojkotowana przez państwa należące do NATO. Jednak część komitetów olimpijskich, za namową władz MKOl, zdecydowała się przysłać swoich reprezentantów. Podczas ceremonii otwarcia i w czasie igrzysk, wystąpili oni pod flagą olimpijską, rezygnując z używania emblematów narodowych.

Cztery lata później w Los Angeles zabrakło z kolei ekip państw tzw. bloku wschodniego, z wyjątkiem Rumunii i Jugosławii. Sportowcom z tych krajów publiczność podczas uroczystości otwarcia zgotowała owację na stojąco. Duże piętno na ceremonii odcisnął pobliski Hollywood. W wyreżyserowanym przez Stanleya Kubricka przedstawieniu wzięło udział ponad dziesięć tysięcy aktorów i statystów. Jednym z fajerwerków był "człowiek-rakieta" - postać, która przy pomocy silników wleciała na stadion.

Największe głosy operowe Hiszpanii, m.in. Jose Carreras, Placido Domingo, Montserrat Caballe i Teresa Berganza, uświetniły ceremonię otwarcia igrzysk w Barcelonie w 1992 roku. Znicz zapalił niepełnosprawny sportowiec na wózku inwalidzkim, który wystrzelił z łuku płonącą strzałę, co stanowiło demonstrację siły ludzkiej woli, dzięki której można pokonać kłopoty i trudności dnia codziennego.

W 1994 roku w norweskim Lillehammer, z powodu przenikliwego zimna, po raz pierwszy od 74 lat zrezygnowano z wypuszczenia w świat symbolizujących pokój gołębi. Ich "substytut" stanowiły setki białych balonów. Uczestnicy uroczystości minutą ciszy uczcili pamięć ofiar wojny w byłej Jugosławii. Pochodnię z ogniem olimpijskim dostarczył skoczek narciarski Stein Gruben, który miał symbolizować "ognistego ptaka" i na stadionie wylądował po krótkim locie ze skoczni Lysgaardsbakken.

Inauguracja igrzysk w Atlancie w 1996 roku trwała cztery godziny. Z powodu powstałego w jej trakcie półgodzinnego opóźnienia, zawody zostały otwarte ... po północy, a więc już 21, a nie jak planowano, 20 lipca. Publiczność miała możliwość wysłuchania fragmentów przemówienia sławnego działacza murzyńskiego, urodzonego w Atlancie, Martina Lutera Kinga. Znicz olimpijski zapalił jeden z najsłynniejszych bokserów świata, cierpiący na chorobę Parkinsona Muhammad Ali.

Charakterystyczne dla Japonii dźwięki dzwonów buddyjskiej świątyni i pokazy mistrzów sumo pojawiły się podczas inauguracji zimowej olimpiady w Nagano w 1998 roku. Sumici nieśli także tabliczki z nazwami państw-uczestników igrzysk. Nie byłoby w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie fakt, że mimo ujemnej temperatury, mieli na sobie tylko skąpe opaski.

Podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Sydney w 2000 roku pod wspólną flagą maszerowali sportowcy obu skłóconych ze sobą państw koreańskich. W czasie zapalenia znicza olimpijskiego doszło do symbolicznego połączenia wody z ogniem. Znicz, w chwili przyłożenia ognia, znajdował się w wodzie. W inauguracyjnym widowisku wzięli udział reprezentanci 45 plemion aborygeńskich z terytorium całej Australii i okolicznych wysp. Ci z odległych rejonów przybyli do Sydney, w myśl tradycji szczepów przemierzających australijskie bezdroża, pieszo.

9 lutego 2002 roku nad stadionem Rice-Eccles w Salt Lake City unosił się duch ataku terrorystycznego na Nowy Jork z 11 września 2001 roku. Nigdy wcześniej nad bezpieczeństwem uczestników ceremonii nie czuwały wojskowe myśliwce i śmigłowce. Na czas uroczystości zamknięto miejscowe lotnisko, a w utworzonej nad stadionem specjalnej strefie nie miał prawa pojawić się żaden samolot.

W uroczystości wzięli udział nowojorscy policjanci i strażacy, ratujący ludzi po zamachu Al-Kaidy. Przywieźli oni poszarpaną i zabrudzoną amerykańską flagę, która feralnego dnia powiewała nad Światowym Centrum Handlu. Z kolei flagę olimpijską wnieśli przedstawiciele pięciu kontynentów i ośmiu różnych dziedzin życia. Był wśród nich m.in. laureat pokojowej nagrody Nobla i były prezydent Polski Lech Wałęsa.

W Atenach w 2004 roku gospodarze skupili się na symbolicznym przedstawieniu historii rozwoju greckiej cywilizacji i olimpizmu - od starożytności do pierwszych igrzysk nowożytnych w Atenach w 1896 roku.

Główne role w ceremonii otwarcia zimowych igrzysk w Turynie w 2006 roku odegrały kobiety. Flagę olimpijską wniosły na stadion aktorki Sofia Loren i Susan Sarandon, laureatka pokojowej nagrody Nobla Wangari Maathai, Somaly Mam z Kambodży, chilijska pisarka Isabelle Allende i biegaczka Maria Mutola z Mozambiku. Znicz zapaliła narciarka Stefania Belmondo, a włoską flagę dostarczyła modelka Carla Bruni, która obecnie jest żoną byłego prezydenta Francji Nicolasa Sarkozy'ego.

Uroczystość inauguracji igrzysk w Pekinie rozpoczęło osiem tysięcy bębniarzy. Zgodnie z chińską tradycją, szczęśliwą liczbą jest "ósemka", więc olimpiadę otworzono ósmego dnia ósmego miesiąca punktualnie o godz. 20.08 czasu miejscowego. Wielokulturowość i otwartość gospodarzy miało symbolizować wniesienie chińskiej flagi przez dzieci w strojach regionalnych 56 grup narodowych zamieszkujących terytorium Państwa Środka.

Do historii przejdzie też sposób zapalenia znicza olimpijskiego. Znakomity gimnastyk Li Ning został uniesiony na specjalnej konstrukcji pod samą koronę stadionu jakby biegł w powietrzu, aby po okrążeniu go zapalić znicz.

Dwa lata później w Vancouver też nie zabrakło nowości i momentów historycznych. Ceremonia otwarcia odbyła się... pod dachem, w hali BC Place, a organizatorzy przygotowali... dwa znicze. Ten w hali - w formie splecionych czterech indiańskich totemów, zapaliła jednocześnie czwórka sportowców. Ten klasyczny, ulokowany na świeżym powietrzu, w pobliżu głównego obiektu igrzysk zapłonął od pochodni niesionej przez słynnego hokeistę Wayne'a Gretzky'ego.

Uroczystość zadedykowano tragicznie zmarłemu kilkanaście godzin wcześniej w wypadku na torze saneczkarskim Gruzinowi Nodarowi Kumaritaszwilemu. Jego pamięć uczczono minutą ciszy i opuszczono do połowy flagi kanadyjską i olimpijską. To wydarzenia bez precedensu w ceremoniale igrzysk.