Trofeum - Puchar Henri Delaunaya

Mierzy 60 centymetrów i waży osiem kilogramów. Kosztował trzydzieści tysięcy euro, ale dla uczestników piłkarskich mistrzostw Europy jest bezcenny. Posrebrzany Puchar Henri Delaunaya odbierze też kapitan zwycięzców tegorocznego turnieju w Polsce i na Ukrainie.

Trofeum stało dotychczas w witrynach dziewięciu federacji, które triumfowały w piłkarskich ME: ZSRR, Hiszpanii, Włoch, Niemiec, Czechosłowacji, Francji, Holandii, Danii i Grecji. Niemcom (1972, 1980, 1996), Francuzom (1984, 2000) oraz Hiszpanom (1964, 2008) udało się zdobyć je więcej niż raz.

Nosi nazwę na cześć pierwszego sekretarza generalnego UEFA Henri Delaunaya i zostało zaprojektowane przez londyńską firmę jubilerską Asprey. To właśnie z inicjatywy Francuza po raz pierwszy zostały zorganizowane mistrzostwa Europy. Nie doczekał on jednak inauguracyjnego turnieju w 1960 roku w swojej ojczyźnie, gdyż zmarł pięć lat wcześniej.

Wtedy jako pierwszy puchar wzniósł do góry kapitan reprezentacji ZSRR Igor Netto, a jako ostatni Iker Casillas, który poprowadził Hiszpanów do sukcesu w Euro-2008 w Austrii i Szwajcarii.

Cztery lata temu po raz pierwszy zaprezentowano nowy puchar, różniący się od wcześniejszej wersji brakiem cokołu. Mierzy 60 centymetrów i waży osiem kilogramów, o 7,6 kg mniej od poprzedniego. Widnieje na nim nazwisko twórcy Europejskiej Unii Piłkarskiej i jej logo, napis "UEFA European Football Championship" oraz nazwy krajów, które zdobyły mistrzostwo Starego Kontynentu .

Przed kolejnymi ME trofeum zwracane jest do siedziby UEFA w Nyonie. Gdyby jednak jakiś kraj wygrał Euro trzy razy z rzędu lub łącznie pięciokrotnie, to UEFA przekaże mu na własność oficjalny duplikat. Każdy związek narodowy po zwycięstwie ma prawo do stworzenia kopii, jednak nie może ona być większa niż cztery piąte oryginału i musi być opatrzona widocznym napisem "replika".

Po raz ostatni stare trofeum, które jest obecnie eksponowane na stałe w siedzibie UEFA w szwajcarskim Nyonie, zostało wzniesione przez kapitana reprezentacji Grecji Theodorosa Zagorakisa po meczu finałowym w 2004 roku w Portugalii.