#magnificat

Pokora Bożych posłańców. „A skądże mi to...” – wypowiada zaskoczona Elżbieta, kiedy doświadcza niezwykłych znaków. „Wejrzał na uniżenie Służebnicy” – mówi Maryja w hymnie uwielbienia. Bóg hojnie obdarowuje swoich posłańców, choć nie szczędzi im wyzwań, prób i krzyży ludzkich języków, boleści, upokorzeń i różnorakich cierpień.

Dziecko podskoczyło z radości. Bóg nas nawiedza, przychodzi do nas, nawet wtedy, kiedy nie zdajemy sobie z tego sprawy. Potrzeba uznania tego przyjścia i rozpoznania Go. Radość, uważna pamięć, poczucie bliskości, uwielbienie to znaki nawiedzenia przez Pana.

Dziś staje przed nami Maryja niesamowicie zadowolona z życia i wychwala Boga z wielkie rzeczy, które jej uczynił. Co mamy robić, gdy chcemy być równie zadowoleni z życia, jak Ona? 

Z o. Wiesławem Dawidowskim OSA jesteśmy w Ain Karem, nieopodal Jerozolimy, w miejscu, które upamiętnia - opisane w Ewangelii św. Łukasza - spotkanie Maryi z jej ciotką Elżbietą. Augustianin, podążając za św. Łukaszem, proponuje nam w swoim wideoblogu „Szukając śladów Jezusa” podjąć rozważanie nad znaczeniem spotkania Maryi i Elżbiety.

Na Maryję Wniebowziętą jako niewiastę pokory wskazał Ojciec Święty w swoim rozważaniu przed modlitwą „Anioł Pański”. Papież nawiązał do czytanego dzisiaj fragmentu Ewangelii (Łk 1, 47-48), zawierającego między innymi kantyk Magnificat.

„Magnificat pokazuje nam, że Bóg chętniej przebywa z potrzebującymi i głodnymi, którzy zadręczają Go prośbami, niż z bogatymi i sytymi, którzy nie proszą Go o nic”. To słowa o. Raniero Cantalamessy OFMCap skierowane do papieża Franciszka i członków Kurii Rzymskiej.

To konkretny wzór, czym powinna być nasza modlitwa. Widać to w jednym szczególnym momencie Pisma Świętego.

Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana (Łk 1, 45). Od Matki Jezusa uczymy się zawierzenia całego naszego życia Bogu. Prośmy Ją, byśmy mieli odwagę wiary, która nie cofa się także przed trudnościami. Popatrzmy na drogę wiary Maryi: na jej zawierzenie Bogu w chwili zwiastowania, poprzez zapowiedź Symeona, że Jej Syn będzie znakiem, któremu sprzeciwiać się będą. Pamiętamy jej niepokój gdy szukała Jezusa w Jerozolimie. Pewnie smuciła się Maryja odejściem swego Syna z rodzinnego domu i potem gdy widziała, że staje się coraz bardziej samotny, aż po całkowite opuszczenie na Krzyżu.

Uwielbić i zaufać…

Z wdzięczności i miłości…

Błogosławiony jesteś…

Rozważmy dzisiaj świętość Matki Bożej Pocieszenia w ta-jemnicy Jej Niepokalanego Poczęcia. Jest to tajemnica wybra-nia, wyjątkowej łaski Pana, na którą Ona otwarła się wielko-dusznie całym sercem. Od samego początku Bóg przygotował Ją, by - dzięki uwolnieniu od skazy grzechu pierworodnego - stała się godna być Matką Jezusa, naszego Zbawiciela.

{{ article.description }}