#mt 23 1-12

Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: "Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony".

Jeden jest nauczyciel i mistrz - Chrystus. Żaden ksiądz, nawet papież, nie jest nauczycielem czy mistrzem. Zadaniem pasterzy Kościoła jest przekazywać naukę Chrystusa i Jego sposób życia. Nie są więc nauczycielami, nawet gdy nauczają. Są świadkami. I to o tyle tylko, o ile przekazują faktyczną naukę Chrystusa.

Pomaganie ma wymiar indywidualny i społeczny, podobnie zresztą jak czynienie zła. Grzech społeczny pojawia się wtedy, gdy pewne rozwiązania prawne, ekonomiczne jednych faworyzują, a drugich skazują na biedę i upośledzenie społeczne.

W słowach skierowanych do faryzeuszy i uczonych w Piśmie Jezus (i starożytny Kościół) kreśli dwa obrazy uczniów: pierwszy karykaturalny, drugi - prawdziwy.

Pokażcie mi lepszego nauczyciela życia, zwłaszcza miłości, niż Chrystus, a natychmiast zostawię Chrystusa i pójdę za nowym mistrzem. Ale choć byśmy stanęli na głowie, nie znajdziemy. Bo nawet gdyby znalazł się ktoś tak mądry jak Jezus, to już na pewno nie znajdziemy nikogo, kto tak doskonale jak On żyłby tym, czego naucza.

{{ article.description }}