#neoprezbiter

Dominik Dubiel jest prezbiterem zaledwie niecały miesiąc, ale jego formacja do kapłaństwa trwała aż czternaście lat. Wyróżnia się więc nawet na tle długiej i wymagającej drogi do święceń, którą musi pokonać każdy jezuicki kleryk. Czas przygotowania wypełnił bardzo twórczo, studiując nie tylko wymaganą filozofię i teologię, ale także edukację artystyczną na Akademii Muzycznej w Krakowie. Swoje powołanie widzi jako połączenie drogi jezuity, prezbitera i artysty. „Czuję, że właśnie tutaj jest moje miejsce, na styku sztuki i duchowości, chcę być księdzem i jednocześnie aktywnym muzykiem” – wyznaje w wywiadzie dla jezuici.pl

Nie! Wcale nie chodzi mi o obronę braku kultury albo wystrojonego w sutannę chamstwa. Nie zamierzam bronić tych, którzy własny deficyt uczuć maskują umiłowaniem prawa. Nie usprawiedliwiam też miernoty schowanej pod maską cnotliwego posłuszeństwa. Chcę tylko podkreślić, że jeśli jakiś ksiądz słyszy, że “takiego jak on to w tym kościele nigdy nie było”, że “gdyby wszyscy byli tacy jak on, to nikt by nie słyszał o apostazjach”, oraz że “od niego wszyscy powinni się uczyć”, to taki “fajny” ksiądz powinien natychmiast pakować się i przenieść do innej parafii, bo jeśli nie, to wkrótce uwierzy w to, że jest lepszy od innych. I nieszczęście gotowe.

Biskupi amerykańscy opublikowali dane dotyczące planowanych w tym roku święceń kapłańskich. Czytam i nie wierzę. W tym roku zostanie wyświęconych 595 nowych księży. To prawie 25% więcej niż w roku ubiegłym, kiedy to wyświęcono 477 prezbiterów! To w ogóle znaczący wzrost.

Meksykański neoprezbiter ma 8 dzieci i 18 wnucząt. Nowo wyświęcony kapłan ma bowiem 71 lat i został księdzem dwa lata po śmierci swej żony.

{{ article.description }}