#ziemia święta

Sychem, obecnie Nablus, jest szczególnym punktem na mapie Ziemi Świętej, bo to przecież niemal dokładny geograficzny środek krainy, którą Izraelici mieli wziąć w posiadanie.

Pokój w Ziemi Świętej i sprawiedliwość dla wszystkich jej mieszkańców były stałą troską Jana Pawła II. Kiedy 17 stycznia 1988 r. w rzymskiej siedzibie Stowarzyszenia Prasy Zagranicznej we Włoszech odpowiadał on na pytania dziennikarzy, jeden z nich, Tunezyjczyk, nawiązał do wiadomości, która nadeszła właśnie z Jerozolimy. Chodziło o użycie przez izraelskich żołnierzy gazów łzawiących wobec Palestyńczyków w meczetach. Papież przypomniał stanowisko Stolicy Apostolskiej, gdy chodzi o poszanowanie zarówno świętości Jerozolimy dla wyznawców trzech religii monoteistycznych, jak też prawa narodów do ojczyzny.

Wędrówka Izraela po pustyni trwała 40 lat. U jej kresu Mojżesz oznajmił, że nie wejdzie z ludem Izraela do Ziemi Obiecanej, lecz zobaczy ją ze szczytu góry Nebo i tam umrze. Całkiem blisko tej góry wznosi się inna. Jej położenie zdaje się wskazywać, że tam właśnie Jezus podjął niedokończoną misję Mojżesza.

Pustynię naród wybrany zapamiętał i opisał jako miejsce swych narodzin. Tam właśnie bezładny tłum hebrajskich niewolników, w ciągu zaledwie 40 lat przekształcił się w Izrael, zupełnie nowy naród, mający swój własny porządek religijny, prawny i społeczny.

Przybywajcie do Ziemi Świętej, nie ma żadnego niebezpieczeństwa, a Jerozolima zawsze czeka na swoje dzieci. Zaapelowali o to do chrześcijan na całym świecie w rozmowie z Radiem Watykańskim biskup pomocniczy łacińskiego Patriarchatu Jerozolimy William Hanna Shomali i przełożony Kustodii Ziemi Świętej o. Pierbattista Pizzaballa OFM.

Wejście na górę Mojżesza to dla wielu wyzwanie i uwieńczenie ich pobytu na Synaju. To właśnie tutaj, według odwiecznej tradycji, Mojżesz otrzymał od Boga kamienne tablice Prawa jako fundament Przymierza, a Eliasz - pouczenia dotyczące restauracji Przymierza w Izraelu.

Po Ziemi Świętej pielgrzymujemy przede wszystkim po to, aby nawiedzić miejsca związane z Chrystusem. Dopiero potem odkrywamy, że jest ona święta także dlatego, że jest ziemią Obietnicy danej na początku dziejów zbawienia Abrahamowi

Wyzwaniom związanym ze zmianami klimatycznymi poświęcono wczoraj w Jerozolimie forum międzyreligijne. Odbyło się ono w American Colony Hotel we wschodniej części miasta. Udział wzięli członkowie Rady Instytucji Religijnych Ziemi Świętej, w której reprezentowany jest główny rabinat Izraela, palestyńskie ministerstwo ds. wyznań oraz zgromadzenie zwierzchników Kościołów chrześcijańskich Ziemi Świętej.

Chrześcijanie, żydzi i muzułmanie wierzą, że anormalna sytuacja w Ziemi Świętej nie będzie trwać w nieskończoność i że w końcu dane im będzie żyć w warunkach pokoju i sprawiedliwości. Tak łaciński patriarcha Jerozolimy Fouad Twal podsumowuje dwudniową ekumeniczną konferencję w Londynie, poświęconą przyszłości Ziemi Świętej. Wskazuje zarazem na ogromne zadanie, jakie w budowaniu pokoju stoi przed szkołami i uniwersytetami.

Jeżeli udajemy się do jakiegoś sanktuarium, to zazwyczaj pragniemy doświadczyć bliskości Boga, indywidualnego spotkania z Nim. Jest to możliwe w modlitwie, nawet wtedy, kiedy otacza nas wielu ludzi.

W Jerozolimie główne uroczystości Zesłania Ducha Świętego skupiły się wokół kaplicy Wieczernika, kolebki Kościoła. W wigilię Pięćdziesiątnicy o pokój i pojednanie na Bliskim Wschodzie oraz o jedność wszystkich chrześcijan prosili uczestnicy ekumenicznej inicjatywy lokalnych Kościołów Ziemi Świętej.

Czy nie po to udajemy się do Ziemi Świętej, aby lepiej poznać Boga i głębiej rozumieć jego Słowo? A ono mówi nam, że tylko ci szczęśliwi widzą Boga, których serce jest czyste. Nawiedzając miejsca, w których Jezus dokonywał oczyszczeń, nie sposób nie zauważyć, jak bardzo my sami ich potrzebujemy.

Mieszkając w Jerozolimie, człowiek nieustannie przebywa w przestrzeni sacrum. To tak, jakby cały czas był w kościele... Po pewnym czasie przestaje się o tym myśleć.

Woda jest na Bliskim Wschodzie synonimem życia. Ponieważ wokół rozciągają się liczne pustynie, brak jest rzek, a na deszcze można liczyć tylko od późnej jesieni do wczesnej wiosny, wszelkie stałe źródła urastają do skarbów cenniejszych od pereł i diamentów.

Droga śladami Jezusa to nie tylko Jerozolima. Większość pielgrzymek rzadko poświęca na pobyt w Świętym Mieście więcej niż 2 dni. Przez resztę czasu poznaje inne opisane w Ewangeliach miejsca związane z Chrystusem. Każde z nich przyciąga uwagę na swój sposób.

Niepokój o przyszłość trwającej obecnie „wiosny arabskiej” i o ryzyko wybuchu masowych demonstracji w Strefie Gazy, podobnie jak w innych krajach tego regionu wyraził kustosz Ziemi Świętej o. Pierbattista Pizzaballa OFM. W rozmowie z włoską agencją misyjną FIDES skomentował on podpisanie 4 maja w Kairze porozumienia między zwalczającymi się dotychczas ugrupowaniami palestyńskimi Hamasem i Fatahem.

Światowe media uznały za wielki sukces siedmiodniową pielgrzymkę papieża Jana Pawła II do Ziemi Świętej, która odbyła się w marcu 2000 roku. Mówiono nawet, że jest to najważniejsza podróż jego długiego pontyfikatu.

W kilku rejonach Bliskiego Wschodu – w Egipcie, na Synaju, w Syrii, w Kapadocji i na Pustyni Judzkiej – od IV w. zaistniało niemal równocześnie, w procesie jak gdyby od siebie niezależnym, zjawisko uchodzenia ludzi z miast na pustynię. Jedni żyli tam w pojedynkę jako anachoreci, innym odpowiadało życie we wspólnotach. Zarówno jedni, jak i drudzy dali początek monastycyzmowi wschodniemu.

Żelaznym punktem programu wszystkich chrześcijańskich pielgrzymek w Jerozolimie jest odwiedzenie miejsc, w których przebywał sam Jezus. Jest to niekiedy trudne, ponieważ topografia Świętego Miasta z czasów Nowego Testamentu nie do końca pokrywa się obecnym układem murów, ulic i placów.

Uroczystości Niedzieli Palmowej zgromadziły w Bazylice Zmartwychwstania w Jerozolimie przedstawicieli wszystkich wspólnot chrześcijańskich Ziemi Świętej i pielgrzymów z różnych stron świata.

{{ article.description }}