Czy chrześcijanin cierpi inaczej niż buddysta?

Cierpienie jest chyba pewną tajemnicą tego wymiaru, w którym żyjemy. Przez cierpienie powstajemy, rozwijamy się, zdobywamy wiedzę i świadomość oraz uczymy się je ofiarowywać za innych. Buddyzm uczy jak wyzwolić się z cierpienia, jak go omijać, jak się stać dla niego nie widzialnym. Zaś Jezus uczy, że jest ono integralną częścią ziemskiego wymiaru, jest jak krzyż, który powinniśmy wziąć i dźwigać, aby się tutaj poprzez niego doskonalić ku ostatecznemu wymiarowi - wiecznego szczęścia; tzw. nieba. Buddyzm już nie jest taką tajemnicą jak niegdyś i stąd wiadomo, że istotą która oświeciła Buddę był niegdyś anioł niosący światło, lecz potem upadł lub został strącony z anielskich wymiarów i stał się lucyferem (to tylko jedno z jego wielu imion). Żyje również w wymiarze cierpienia, tylko jeszcze gorszego niż my. Dlatego upadli i demony tak chętnie wchodzą w ciała człowiecze, aby się ukryć przed cierpieniem, przed wymiarem cierpienia i tego samego uczą ludzi.  Stąd beztroskie życie na ziemi jest zapowiedzią o wiele większego cierpienia niż doświadczamy tu na Ziemi. Dlatego Chrześcijaństwo jest tak stygmatyzowane cierpieniem, które w bliższym kontakcie z Bogiem staje się łagodniejsze i łatwiejsze do zniesienia. Gdybyśmy chcieli pojąć czym jest cierpienie to wydaje się słusznym porównanie nas do skarbu, niczym diamentu, który aby posiadł swoją wartość musi być poddany procesom obróbki. W przypadku duszy jest to ogień,  a w przypadku duszy gospodarującej w ciele jest to właśnie cierpienie. Krzyż Chrystusa miał większy sens, niż możemy to pojąć. Pan Jezus odjął nam bardzo wiele cierpienia z tego wymiaru, ale również wynagrodził nasze grzechy, abyśmy mieli dostęp do nieba, no i w piekle zburzył bramy, a więc uchylił również te najgorsze cierpienia dla dusz.