Co zrobić ze starym różańcem, Biblią lub zniszczonym krzyżem? Czy można je po prostu wyrzucić?

Co należy zrobić, gdy przerwie ci się różaniec albo gdy twój krzyż się rozpadnie?

Katolicy, którzy często korzystają z sakramentaliów (brązowe szkaplerze, medale św. Benedykta, błogosławione różańce itp.), często spotykają się z problemem, kiedy obiekt się niszczy lub zużywa.

Co należy zrobić z takimi przedmiotami? Czy można po prostu wrzucić je do kosza? Sakramentalia to, krótko mówiąc, święte znaki, które poprzez wstawiennictwo Kościoła zapewniają nam łaskę (pomoc duchową).

Sakramentaliami używanymi w domu mogą być dowolne przedmioty religijne, które zostały pobłogosławione przez księdza lub diakona - różaniec, medal, krzyż, a nawet świeczka.

Niezależnie od tego, czym one są, jeśli zostały pobłogosławione przez członka duchowieństwa, to trzeba je traktować z należytą starannością (por. KPK 1171).

Jako katolicy wierzymy, że błogosławieństwa mają prawdziwą moc duchową. Jest to najbardziej widoczne w siedmiu sakramentach, w czasie których słowa kapłana mogą doprowadzić do duchowej transformacji. Oczywistym przykładem jest Eucharystia: poprzez słowa kapłana chleb i wino we Mszy Świętej stają się Ciałem i Krwią Chrystusa.

Na znacznie niższym, ale analogicznym poziomie uważamy, że gdy kapłan lub diakon błogosławi obiekt religijny, coś ulega zmianie. Możemy tego nie zauważyć, ale czasami czujemy duchowy ciężar sakramentaliów, które zostały pobłogosławione.

Katolikom nakazuje się pozbycie się starych sakramentaliów z szacunkiem dla tych przedmiotów. Wszystkie sakramentalia mogą być spalone lub zakopane. Usunięcie tego typu obiektów w ten sposób honoruje ich święty cel.

Jeśli ktoś nie jest w stanie tego zrobić, sakramentalia można zostawić w kancelarii parafialnej, a ktoś z personelu się nimi zajmie.

Często zapominamy, że rzeczy fizyczne, które widzimy, są tylko jedną częścią znacznie większego wszechświata. Istnieje wokół nas duchowy świat, którego nie widać, ale który nieustannie wpływa na nasze codzienne życie. Traktując sakramentalia z szacunkiem, rozpoznajemy tę podstawową prawdę i czcimy błogosławieństwo, które zostało przelane na przedmiot przez księdza lub diakona.