Dlaczego księża odchodzą z kapłaństwa?

Poczucie powołania, seminarium, sześć lat nauki, formacji, duchowości i przygotowania. Święcenia, pierwsza parafia, kolejna i koniec. Dlaczego księża postanawiają "zrzucić sutannę"?

Bywa jednak, że księża odchodzą z kapłaństwa...

Za czasów mojego dzieciństwa czy młodości wystą­pienia księży były niezwykle rzadkie. To był ewe­nement, skandal na cały kraj. Dziś odejścia wydają się czymś tak zwyczajnym jak wysiadanie z tramwa­ju. Ktoś jedzie, jedzie, nagle tramwaj się zatrzymuje, a on mówi: "Wysiadam". Decyzję taką ma tłumaczyć chęć zerwania z podwójnym życiem. Nawet dziś słyszałem taki argument. Czy nie jest to zbyt łatwe usprawiedliwienie? Nieraz ksiądz nie podejmuje wysiłku, by ratować swoje kapłaństwo: brakuje roz­mów z przełożonym czy biskupem.

Moim zdaniem przyczyną tego jest to, że tak na­prawdę nie traktuje się poważnie modlitwy i życia duchowego. Kleryk w seminarium prowadzi po­głębione życie duchowe, a po święceniach wpada nagle w wir pracy i świecki styl życia. Brakuje mo­dlitwy i troski o drugiego człowieka, który jest w po­trzebie. Za dużo jest natomiast dobrobytu, skupienia na sobie i realizacji siebie. W moim odczuciu by­cie kapłanem polega też na tym, by nie myśleć za dużo o sobie. Kapłaństwo to trudna szkoła wyzby­wania się egoizmu i narcyzmu, uświadamiania so­bie, że to ja jestem dla ludzi, a nie ludzie dla mnie. Jeżeli odpowiednio ustawimy nasze kapłaństwo, to będziemy wiedzieć, że najważniejszy jest Chrystus i wszystkie inne sprawy muszą być temu podpo­rządkowane. A w codzienności Chrystus przychodzi do nas w drugim człowieku. Inaczej nasze kapłań­stwo nie będzie autentyczne.

>>Przeczytaj także: Dlaczego księża zrzucają sutannę? [WYWIAD]<<

Mówi o tym często także papież Franciszek, ale niektórzy księża uważają, że zbytnio ich krytykuje…

Tymczasem papież stawia księżom konkretne wyma­gania. Demaskuje ich egoizm, hedonizm, niestety tak­że chciwość na pieniądze, przed którą bardzo często przestrzega. Dlatego niektórym księżom się to nie po­doba. Urządzili sobie wygodne życie, a tu nagle pa­pież ich obnaża i krytykuje. Na szczęście są też inni księża. Znam proboszcza jednej z podwarszawskich parafii, który zachęca młodych ludzi do pomocy po­trzebującym. Organizuje wsparcie w postaci węgla czy drewna na opał, paczek ze środkami czystości, z żywnością. Wie, kto w parafii jest najbardziej po­trzebujący, i zainicjował akcje pomocowe, w które młodzież bardzo chętnie się włącza. Proboszcz pod­dał im pomysł i pchnął prace do przodu. W ten sposób uwrażliwia młodych na realizację konkretnego dobra.