Św. Ignacy z Loyoli: boję się takich ludzi [WIDEO]

Zasłania się dokonanym dobrem... gdy pokazuje że jednocześnie burzy... Chyba nikt z nas nie chciałby by normalny sąd nie skazał np. kogoś kto pobił i okradł kogoś z naszych bliskich, dlatego, że ten człowiek dokonał wielu dzieł charytatywnych... A w Kościele... Ile osób mówi: "No przecież On/ Ona tyle dobrego w parafii robi... i poważne zło (konkretne łamanie przykazań) zostaje bezkarne..." i trwa dalej ... Nie rozumiem i nie akceptuję tego...

Czyli tych, którzy z jednej strony budują "Nowy Kościół" od Soboru Watykańskiego II, a z drugiej strony niszczą tym prawdziwy Kościół Chrystusowy, podmieniając jego naukę i podporządkowując wszystko kultowi człowieka, zachowując pozory oddawania czci Bogu.

To są bardzo sensowne słowa! Pokazują rzeczywistość w sposób nieuproszczony. Rzeczywiście współpraca z "takimi ludźmi" jest trudna, czasem bardzo trudna, niekiedy staje się niemożliwa. Problem w tym, że to dotyczy (w mniejszym lub większym stopniu) wszystkich ludzi. Dopóki jesteśmy na tym świecie musimy mierzyć się z wadami, słabościami i grzechami - swoimi i cudzymi. We wspólnotach, w rodzinach, w małżeństwie, w pracy, w życiu społecznym. W kierownictwie duchowym też. Nie możemy zupełnie uniknąć takich sytuacji. Bardzo cenne byłyby jakieś wskazówki - jak postępować, jak rozeznawać, żeby wziąć od człowieka to co dobre (budowanie), a nie wziąć tego co złe (burzenie). Dotyczy to zwłaszcza sytuacji, kiedy nie da się tak łatwo zrezygnować ze współpracy (np. w rodzinie), lub kiedy szkoda całkiem rezygnować, żeby "nie wylać dziecka z kąpielą". Nie ma chyba takich nauk np. podczas przygotowania do małżeństwa - a szkoda.