Szymon Popławski OP: jak wierzyć i pozostać normalnym?

Człowiek istotnie został stworzony jako dobry, tzn. obdarzony jednością z Bogiem. Ale tę więź utracił poprzez grzech pierworodny. Co nie znaczy, że jest zły, ale nie ma już tej naturalnej jedności z Bogiem, a jest szarpany przez pożądliwości. Istotnie jest mowa o przykazaniach, ale tylko, że ograniczają one działanie, że życie polega na braniu pełnymi garściami (27 min). To nie jest perspektywa ewangeliczna, tu nie ma zbawczego krzyża. Przy takim podejściu bardzo szybko okazuje się, że przykazania są zawadą w samorealizacji i braniu pełnymi garściami. Polecam cytaty z PŚ zamieszczone poniżej. Zresztą każdy, kto czytał PŚ wie, że prorocy i sam Chrystus stawali się znakiem sprzeciwu dla tego świata, a nie afirmacji. I to często kończyło się prześladowaniem i gwałtowną śmiercią. Wizja chrześcijańska jest taka, że człowiek żyje nie po to, żeby sobie poużywać nawet z zachowaniem przykazań. Chrześcijanin żuje dla miłości, czyli dla Boga i ludzi - miłości aż po krzyż. Życie jest pielgrzymką, a raczej jak mówiono w Kościele przed soborem walką. Św. Paweł pisze o wieńcu, który otrzymał za ukończony bieg, ale końcem tego biegu był miecz katowski. Zauważ, że praktycznie nie ma cytatów z PŚ. A jest tam niezliczona ilość wypowiedzi o nieprzyjaźni pomiędzy ludem wybranym a "tym światem", między Chrystusem a władcą "tego świata". Tylko jakieś powyrywane cytaty np. z Frassatiego, i to jeszcze te trącące młodzieńczą bufonadą, dowcipy, midrasze. W jednym muszę się poprawić, punkt omega to nie Merton ale de Chardin. Ale trzeba napisać, że koniec jest lepszy od początku, bo tam pojawiają się cytaty z PŚ. Ale rzecz charakterystyczna o. najpierw wymienia uczynki miłości względem ciała, a potem względem duszy, a w nauczaniu Kościoła jest odwrotnie, bo w życiu chodzi przede wszystkim o kierunek wertykalny - niebo, potem horyzontalny.

Przy podejściu do życia jak do żerowiska "branie życia pełnymi garściami", gubi się kierunek wertykalny, czyli niebo, czyli Bóg. Podejście do duszpasterstwa jako miejsca, które służy do wszystkiego, co nie jest grzechem - (około 25 min) jest tego najlepszym przykładem. To jest duszpasterstwo bez kompasu i bez celu, a zatem mylące i szkodliwe, mimo że bez grzechu. Duszpasterstwo ma cel, prowadzenie ludzi do nieba, do Boga, a idziemy wąską drogą niosąc krzyż. Tego w tej koncepcji duszpasterstwa zupełnie nie ma, jak i w całym wykładzie. A o ile wiem, z Beczki wyszły dwie sekty, z których jedna co prawda pojednała się z Kościołem.

Chyba najlepiej ten cały spór pomiędzy wizją "chrześcijaństwa" bez krzyża i chrześcijaństwa autentycznego widać, gdy Piotr próbuje pouczać Jezusa i odwodzić Go od śmierci krzyżowej. Wtedy Jezus mówi "zjedź mi z oczu (lub do szeregu) szatanie, bo nie dbasz o to co boże, ale co ludzkie. A potem mówi o braniu krzyża. Mt 16. 22 i nast. Wizja życia bez krzyża jest więc szatańska. Nie ma chrześcijaństwa bez krzyża.

Świetośc jest byciem sobą, o ile cały czas jesteś katolikiem. I w kościele, i w pracy. Problem mają ci, którzy "zawieszają" katolicyzm w życiu codzinnym.