Życie św. Ignacego Loyoli to historia radykalnej przemiany: od światowego rycerza, pragnącego sławy, do założyciela jednego ze znaczniejszych zakonów w historii Kościoła – jezuitów. Jego doświadczenie duchowe, ugruntowane na rozeznaniu i posłuszeństwie Bogu, pozostaje aktualne i inspirujące do dziś.
Pochodzenie i młodość
Ignacy Loyola, urodzony jako Iñigo de Loyola pod koniec 1491 roku, wywodził się ze szlacheckiego, baskijskiego rodu z prowincji Guipúzcoa. Był najmłodszym z trzynaściorga dzieci Beltráma i Mariny. Wychowywał się w rodzinie o katolickiej tradycji, lecz nie miał dobrych wzorców – ojciec miał nieślubne dzieci, a jego brat Pedro, będący księdzem, żył w konkubinacie i również miał potomstwo.
W młodości Iñigo otrzymał tonsurę, co formalnie wprowadziło go w stan duchowny, jednak jego ambicje kierowały się w stronę kariery dworskiej i rycerskiej. Fascynowały go światowe zaszczyty, przygody i sława.
Przełom – duchowe przebudzenie
Punktem zwrotnym w życiu Ignacego był 20 maja 1521 roku. Podczas obrony twierdzy w Pampelunie został ugodzony przez kulę armatnią i ciężko ranny. Uraz nogi sprawił, że do końca życia kuśtykał. Choć z pozoru była to tragedia, właśnie w tym doświadczeniu rozpoczął się jego proces duchowego przebudzenia.
Podczas rekonwalescencji na zamku w Loyoli, sięgnął z braku innych lektur po „Życie Chrystusa” Ludolfa z Saksonii oraz „Złotą Legendę” Jakuba de Voragine. To właśnie wtedy rozpoczął się jego wewnętrzny dialog z Bogiem. Zauważył, że po lekturze i rozmyślaniach o rzeczach duchowych czuł trwały pokój i radość, w przeciwieństwie do pustki i smutku po fantazjach o karierze rycerskiej. To stało się początkiem jego nauki rozeznawania duchowego – sztuki rozpoznawania Bożych poruszeń w duszy.
Misja i powołanie
Ignacy zrozumiał, że kluczem do życia duchowego jest posłuszeństwo Bogu i życie na Jego większą chwałę. Choć początkowo marzył o misji w Ziemi Świętej, Bóg poprowadził go inną drogą – ku towarzyszeniu duchowemu, rekolekcjom i formowaniu ludzi poprzez Ćwiczenia Duchowe.
Z czasem wraz z grupą towarzyszy założył nowy zakon – Towarzystwo Jezusowe (jezuitów). Ich misją było elastyczne i oddane służenie Kościołowi – jako „lekka kawaleria” w duchowej walce. Choć planował życie kontemplacyjne, ostatecznie uległ prośbom świeckich i rozpoczął działalność edukacyjną, zakładając szkoły. Dziś są one jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieł jezuitów.
Dziedzictwo
Święty Ignacy Loyola zmarł 31 lipca 1556 roku w Rzymie, gdzie został pochowany. W 1622 roku papież Grzegorz XV ogłosił go świętym. Pozostawił po sobie nie tylko zakon o globalnym zasięgu, ale także duchowość opartą na rozeznaniu, posłuszeństwie natchnieniom Ducha Świętego i działaniu „na większą chwałę Bożą”.
Skomentuj artykuł