Piekna jest ta dziewczyna na zdjeciu , zakochalem sie w niej pukal bym ja jak jehowi do drzwi gluchego......

Przeczytałam w pewnych objawieniach, że  cierpienia ma dla świata moc oczyszczającą z grzechu. Ggdyby nie cierpienie świat dawno przestałby istnieć, bo tak niszczącą siłę ma rozprzestrzeniające się zło. Tylko cierpienie i wzbudzane przez nie miłosierdzie Boże i ludzkie jest zdolne je powstrzymywać.

Fragment o cierpieniu z książki Przed tobą jest DAL, s.69n: : "Jan Paweł II trafnie zauważa: „Człowiek jest jedynym na ziemi stworzeniem zdolnym ustanowić więź komunii ze swoim Stwórcą, ale także jedynym, które może odchodzić od Niego”. Odchodząc od Boga, wyrządzamy przez to krzywdę sobie, ale nie tylko. Odstępując od Boga żywego i od jego Miłości, wyrządzamy też krzywdę samemu Bogu. Dla Boga jednak najbardziej przykre jest to, że nasze odstępstwo i nieliczenie się z Nim wywołuje zamęt i wielkie cierpienie w nas. Bóg wie, że na to cierpienie sami nie wynajdziemy lekarstwa. „W sytuacji cierpienia – fizycznego, a także psychicznego – człowiek ma jeszcze „coś do dyspozycji": lekarstwa, szpitale, lekarzy, psychiatrów, terapeutów. Natomiast, kiedy człowiek upadnie, podda się złu, nie ma już nic. Ludzie nie mogą leczyć grzeszników. Tylko Bóg grzechy odpuszcza. Jedynym lekarzem, lekarstwem i szpitalem jest Bóg” (J. Augustyn SJ).

[...]Cierpienie nierozłącznie towarzyszy życiu i nie powinno być marnotrawione. Było ceną naszego zbawienia, więc jest cenne w oczach Boga. Bunt nie ma sensu. A mogłbym prosić o wytlumaczenie po co Panu Bogu nasze cierpienie? Bo chyba nie bardzo rozumiem. @Neon, po co Bogu nasze cierpienie to pytanie na które tak naprawdę to nikt nie będzie potrafił udzielić Ci odpowiedzi. A odpowiedzi w stylu że w nagrodę zostanie wpuszczony do nieba to tak naprawdę ubliżają Panu Bogu, który wychodzi w ten sposób na jakiegoś sadystę. Podobnie z twierdzeniami, że jak Jego Syn dał się zamordować to Pan Bóg przestał się na nas gniewać. Weź jednak pod uwagę, że rzeczywiście Syn Boży stał się czlowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zabawienia. Jakiś więc sens to cierpienie jednak ma, choć nie bardzo rozumiemy jaki i usiłujemy po swojemu go tłumaczyć. Tak przy okazji to polecam Tobie (zwłaszcza jako neonowi) książkę J.Grosfelda pt. "O pokusie zejścia z krzyża". Witam, moje pytanie było prowokacyjne. Znam te książkę. Dodam tyle, że Panu Bogu cierpienie nasze nie jest w ogóle potrzebne.

[...]Cierpienie nierozłącznie towarzyszy życiu i nie powinno być marnotrawione. Było ceną naszego zbawienia, więc jest cenne w oczach Boga. Bunt nie ma sensu. A mogłbym prosić o wytlumaczenie po co Panu Bogu nasze cierpienie? Bo chyba nie bardzo rozumiem. @Neon, po co Bogu nasze cierpienie to pytanie na które tak naprawdę to nikt nie będzie potrafił udzielić Ci odpowiedzi. A odpowiedzi w stylu że w nagrodę zostanie wpuszczony do nieba to tak naprawdę ubliżają Panu Bogu, który wychodzi w ten sposób na jakiegoś sadystę. Podobnie z twierdzeniami, że jak Jego Syn dał się zamordować to Pan Bóg przestał się na nas gniewać. Weź jednak pod uwagę, że rzeczywiście Syn Boży stał się czlowiekiem i umarł na krzyżu dla naszego zabawienia. Jakiś więc sens to cierpienie jednak ma, choć nie bardzo rozumiemy jaki i usiłujemy po swojemu go tłumaczyć. Tak przy okazji to polecam Tobie (zwłaszcza jako neonowi) książkę J.Grosfelda pt. "O pokusie zejścia z krzyża".

Do ~Neon Mnie się zdaje, że Panu Bogu to wogóle nic nie jest od nas potrzebne bo i tak wszytsko to Jego :-) ale chce nas wszytskich przygarnąć do nieba a cierpienie ofiarowane Bogu, przezywane w Bogu to taka superwinda do nieba :-)). Sprawdziłam, na własnej skórze.... Wprawdzie jeszcze nie dojechałam do tego nieba, za często z tej windy wysiadam bo to strasznie trudno przyjąć cierpienie, zawsze boli. No cóż, zazwyczaj to co dobre jest trudne i kosztowne, trzeba płacić za bilet w tej superwindzie świadomym przeżywaniem cierpienia w Bogu. Więc jak już to cierpienie Cię dopadnie to spróbuj je właśnie ofiarować Panu Bogu. Polecam też super książkę ojca Augustyna Pelanowskiego - Umieranie ożywiające - torchę ta książka jest jak kowadło spusczone z góry na głowę ale jak przeżyjesz/ przeczytasz to pomoże :-)). Pozdrawiam

Coraz częściej się zastanawiam, czy jest coś co można z siebie ofiarować Bogu i co miałoby jakąkolwiek wartość? [...] Cierpienie nierozłącznie towarzyszy życiu i nie powinno być marnotrawione. Było ceną naszego zbawienia, więc jest cenne w oczach Boga. Bunt nie ma sensu. Sądzę że tym co przede wszystkim możemy ofiarować Panu Bogu jest nasza wolna wola. Bóg stworzył nas osobami wolnymi, więc mogącymi wybierać dobro lub zło, uznać że tylko Bóg jest panem lub zbuntować się przeciw niemu. I jesteśmy zbyt ograniczeni i ułomni aby zawsze prawdziwie i bezbłędnie poznawać i pełnić wolę Bożą. Zwłaszcza że nawet gdy ją rozpoznajemy to nie zawsze potrafimy ją pełnić jak to trafnie zauważył św. Paweł (Rz 7,19): Nie czynię bowiem dobra, którego chcę, ale czynię to zło, którego nie chcę. W związku z tym za najwłaściwszą uważam postawę zaprezentowaną przez Maryję (Łk 1: 34-38): 34 Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża? 35 Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. 36 A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. 37 Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego. 38 Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł. oraz samego Jezusa (Łk 22,42): [...] Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich! Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie! I dopiero w tym kontekście widziałbym ofiarowywanie cierpienia: Panie Boże, cierpię i nie rozumiem jaki to ma sens, co to kumu daje. Proszę Cię więc i błagam, zabierz ode mnie to cierpienie, uwolnij mnie od niego. Ale Ty Panie wiesz lepiej, dlatego bądź wola Twoja a nie moja...

Coraz częściej się zastanawiam, czy jest coś co można z siebie ofiarować Bogu i co miałoby jakąkolwiek wartość? Nie jest to miłość, bo kochać właściwie nie umiemy. Jeśli taka nasza wola, uczymy się miłości przez całe życie. Jedyne, co możemy Mu szczerze ofiarować, co należy tylko do nas, to nasze mniejsze i większe cierpienia, zwłaszcza nie zawinione. Jeśli nie zapomnę, tak właśnie czynię. A tak często nie doceniamy celowości tej ofiary! Cierpienie nierozłącznie towarzyszy życiu i nie powinno być marnotrawione. Było ceną naszego zbawienia, więc jest cenne w oczach Boga. Bunt nie ma sensu. A mogłbym prosić o wytlumaczenie po co Panu Bogu nasze cierpienie? Bo chyba nie bardzo rozumiem.

Coraz częściej się zastanawiam, czy jest coś co można z siebie ofiarować Bogu i co miałoby jakąkolwiek wartość? Nie jest to miłość, bo kochać właściwie nie umiemy. Jeśli taka nasza wola, uczymy się miłości przez całe życie. Jedyne, co możemy Mu szczerze ofiarować, co należy tylko do nas, to nasze mniejsze i większe cierpienia, zwłaszcza nie zawinione. Jeśli nie zapomnę, tak właśnie czynię. A tak często nie doceniamy celowości tej ofiary! Cierpienie nierozłącznie towarzyszy życiu i nie powinno być marnotrawione. Było ceną naszego zbawienia, więc jest cenne w oczach Boga. Bunt nie ma sensu.

to prawda że te słowa są bardzo górnolotne jak na dziejsze czasy. Ja mam tę łaskę że słyszę słowa o rzeczywistości teraźniejszej, o problemach przeżywanych przez ludzi, małżeństwa, samotnych etc.. Jak umierają, rodzą się, przeżywaja zwątpienia etc. Zapraszam na Drogę Neokatechumenalną. Prawdziwe życie.

Strasznie gornolotne slowa, tyle porownan i przenosni ze takie pragmatyczne, proste i mlotowate  stworzenia jak ja nie nadarzaja za tymi skrzydlami....

"Tak, należy codziennie, wiele razy na dzień, "wyrywać się z siebie i przechodzić w Boga" (św. Ignacy Loyola). Trzeba "wyrywać się z ciasnoty swego serca i wrastać w nieskończoność życia Chrystusowego" (św. Teresa Benedykta, Edyta Stein). Trzeba nam codziennie, i to po wielekroć, dokonywać zrywu - ku Bogu i w ten sposób świadomie i z nadzieją pielgrzymować do Domu Ojca. Owo "wyrywanie się" czy "zryw" ku Bogu dzieje się w sakramentach świętych, w każdej prawdziwej modlitwie. A modlitwą jest także każdy akt strzelisty, którego treścią jest ufna wiara, nadzieja, a zwłaszcza miłość, a także prośba, uwielbienie, dziękczynienie, itp."

@nie Dla mnie nie jest darem życie (...) Cierpienie nie otwiera mnie na Boga Dzisiaj sie za Ciebie pomodle. Pan Bog jest blisko, jesli jestes juz na tym portalu. Usmiechnij sie. Sa ludzie, ktorzy Cie kochaja, bo po prostu jestes. Trzymaj sie.

 Oj, żeby jeszcze tak pięknie do nas mówił i tak traktował nas statystyczny ksiądz. No i żeby wyglądał tak ślicznie jak tak dziwczyna z obrazka - wtedy kościoły by pękały w szwach nie tylko od Wielkanocy czy Bożego Narodzenia.

'....Bóg niewątpliwie stworzył nas dla wspaniałego rodzaju istnienia: w miłosnej więzi z Nim. Wielkim darem Boga dla nas jest obecny czas życia..." Dla mnie nie jest darem życie "...Różnorakie cierpienia, nasze własne i innych ludzi, winny dawać nam do myślenia i pobudzać do otwarcia się na Boże zbawienie..." Cierpienie nie otwiera mnie na Boga

Miłość która polega na zadawaniu cierpień, NIE JEST MIŁOŚCIĄ. Opowiadanie o szczęściu płynącym z wiary jest całkowicie pozbawione podstaw, wie o tym każdy, kto próbował żyć wiarą w rzekomą miłość Bożą, przez dłuzszy czas (na przykład kilkadziesiąt lat). Taka naiwność nieuchronnie prowadzi do doświadczenia pustki i zwątpienia. I możesz mi z zemsty wymodlić śmierć na raka, tym bardziej nie wyspowiadam się. Idę już z Panem ponad trzydzieści lat i nigdy nie żałowałem. Wszystko zależy od obrazu Boga. Jeśli jest on miłością absolutną to zwycięże wszelkie pokusy przypisywania Mu cech, których niema. Jeśli ktoś się zawiódł, to wyłącznie na swoich mylnych wyobrażeniach a nie na prawdziwym i żywym Bogu. Pomodle się za Ciebie Tomasz, abyś odkrył Jego prawdziwe oblicze. Wtedy problrm Twojego buntu przestanie istnieć, bo jak wnioskuję jesteś dobrym człowiekiem, tylko nieuformowanym odpowiednio. Shalom! Marek

Miłość która polega na zadawaniu cierpień, NIE JEST MIŁOŚCIĄ. Opowiadanie o szczęściu płynącym z wiary jest całkowicie pozbawione podstaw, wie o tym każdy, kto próbował żyć wiarą w rzekomą miłość Bożą, przez dłuzszy czas (na przykład kilkadziesiąt lat). Taka naiwność nieuchronnie prowadzi do doświadczenia pustki i zwątpienia. I możesz mi z zemsty wymodlić śmierć na raka, tym bardziej nie wyspowiadam się.

Miłość która polega na zadawaniu cierpień, NIE JEST MIŁOŚCIĄ. Opowiadanie o szczęściu płynącym z wiary jest całkowicie pozbawione podstaw, wie o tym każdy, kto próbował żyć wiarą w rzekomą miłość Bożą, przez dłuzszy czas (na przykład kilkadziesiąt lat). Taka naiwność nieuchronnie prowadzi do doświadczenia pustki i zwątpienia. I możesz mi z zemsty wymodlić śmierć na raka, tym bardziej nie wyspowiadam się.