Rozważania na temat Słowa – Łk 17, 7-10

Czy naprawdę oczekiwanie wdzięczności jest tak zgubne? Jeśli brak wdzięczności jest złem, czy nie powinno być ono nazywane po imieniu? A co ze smutkiem tego, który obdarowywał, a gdy był w potrzebie, precz został odrzucony? Doświadczenie niewdzięczności jest jednym z trudniejszych ludzkich doświadczeń. Powyższa interpretacja wydaje mi się zbyt gładka, zbyt prosta. Czynienie dobra być może zakładać musi solidarność - "jeden drugiego brzemiona noście". Inaczej musielibyśmy kochać innych bardziej niż nas samych, a przecież przykazanie mówi, że mamy kochać bliźniego jak siebie samego. Odczuwanie smutku przy braku wzajemności nie oznacza chyba automatycznie braku pokory. O niewdzięczności mówić innym jakoś trzeba. Pytanie tylko: jak? Czy naprawdę nie powinniśmy spodziewać się dobra od innych? Czyż nie jest zbytnią pychą twierdzenie, że czynić mamy dobro wyłącznie ze względu na innych a nie nas samych? Czy nie jest to pokora fałszywa? O czym jest zatem tak naprawdę ten fragment Ewangelii? Sługa nieużyteczny to ten, co wypełnia przykazanie "miłuj bliźniego jak siebie samego", ale kocha siebie - nie bardziej i nie mniej niż trzeba. Zdarzało mi się widzieć ludzi, którzy czynili wielkie dobro innym, ale siebie samych nienawidzili. Czy była miłość w ich postępowaniu? Chyba nie. Wielkie dobro nie zawsze jest miłością. Wielkie dobro nie może chyba się kończyć samobójstwem, a tak stało się w przypadku jednego z moich przyjaciół, który organizował pomoc dla chorych i starych, i do końca, modląd się, dla nich pracował. Nie zważał też na ich egoizmy, złorzeczenia i przekleństwa (mówił, że zwykle bywało ich więcej niż wdzięczności). Wreszcie odkręcił kurekl z gazem.

Bardzo słuszna i jasna interpretacja. Naturalnie jest tu chyba też przesłanie, by cieszyć się każdym wykonywanym zadaniem, nawet najdrobniejszym. Gdy się ma radość z szarości dnia codziennego, pojawia sie tęcza wielobarwna i szarość znika. To daje wiara, do czego odnosi się wspomniany tekst, gdyż "Apostołowie prosili Pana: Przymnóż nam wiary."(Łk 17:5) Naturalnie jest tu też chyba powiew Ostaniej Wieczerzy. Ciekawe jest zaś porównanie: "Pan rzekł: Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze, a byłaby wam posłuszna." (Łk 17:6) Jakby o wykorzenieniu czegoś i pozbyciu się czegoś raz na zawsze. Morwa stosowana była do rozjuszania słoni ( 1 Mch 6,34). Rozjuszenie to utrata spokoju. Wiara daje pokój serca i kolorem napełnia szarość dnia codziennego. Rzeczywiście próżność prosi o podziękowanie. Nagrodą za dobry uczynek jest już sama możliwośc jego wypełnienia.

Czy o dziekowanie chodzi ? O czynienie dobra ? Mozna oczywiscie zajac sie tymi problemami i maja one oczywisty zwiazek z przytoczonym wczesniej tekstem ewangelicznym , ale mam wrazenie , ze glownie chodzi w nim o postawe sluzebna wobec Boga . Bardzo czesto praktykowana jest na przyklad postawa roszczeniowej ,( czesta rowniez w innych relacjach , takich jak dzieci do rodzicow i odwrotnie , malzonkow jedno w stosunku do drugiego , czy jednostek do grupy lub grup do calego spoleczenstwa) . Wielkosc powolania chrzescijanskiego rownowazy pokora i w tym duchu wlasnie podejmowana sluzba , bo… taka jest logika prawdziwej Milosci I taka byla - i jest w Kosciele -droga Bozego Syna