Zaprośmy do siebie ubogich - Łk 14, 15-24

Gdy Jezus siedział przy stole, jeden ze współbiesiadników rzekł do Niego: "Szczęśliwy ten, kto będzie ucztował w królestwie Bożym".

Jezus mu odpowiedział: "Pewien człowiek wyprawił wielką ucztę i zaprosił wielu. Kiedy nadszedł czas uczty, posłał swego sługę, aby powiedział zaproszonym: «Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe». Wtedy zaczęli się wszyscy jednomyślnie wymawiać. Pierwszy kazał mu powiedzieć: «Kupiłem pole, muszę wyjść, aby je obejrzeć; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego». Drugi rzekł: «Kupiłem pięć par wołów i idę je wypróbować; proszę cię, uważaj mnie za usprawiedliwionego». Jeszcze inny rzekł: «Poślubiłem żonę i dlatego nie mogę przyjść».

Sługa powrócił i oznajmił to swemu panu. Wtedy rozgniewany gospodarz nakazał słudze: «Wyjdź co prędzej na ulice i zaułki miasta i wprowadź tu ubogich, ułomnych, niewidomych i chromych». Sługa oznajmił: «Panie, stało się, jak rozkazałeś, a jeszcze jest miejsce». Na to pan rzekł do sługi: «Wyjdź na drogi i między opłotki i zmuszaj do wejścia, aby mój dom był zapełniony». Albowiem powiadam wam: Żaden z owych ludzi, którzy byli zaproszeni, nie skosztuje mojej uczty".

Komentarz do Ewangelii

To jest znamienne, że ów gospodarz z przypowieści postanowił zapełnić salę przygotowaną dla zacnych, zapewne, gości ubogimi, ułomnymi, niewidomymi i chromymi, a także takimi, których trzeba było przymuszać do wejścia. Dlaczego ten człowiek nie szukał innych zacnych gości, skoro ci pierwsi nie mieli czasu przyjść? Warto szukać odpowiedzi na to pytanie. Już samo to szukanie może nas wewnętrznie przemienić - może otworzyć nam oczy na wspaniałość ubogich ludzi.

Ubodzy są wspaniali, ale bynajmniej nie ze względu na swoje ubóstwo, lecz ze względu na to, czym mogą nas ubogacić z powodu swojego ubóstwa. Ubóstwo samo w sobie nie jest niczym dobrym, ale bliska konfrontacja z ubóstwem może uczynić w nas wiele dobrego.