Majówka na DEON.pl - 18.05.2013

Przeżywamy jeszcze czas wielkanocny razem z Maryją. Jest to okres wielkiej łaski, jakiej Bóg Ojciec pragnie nam obecnie udzielić. To czas, w którym powinniśmy jeszcze bardziej przylgnąć do Jezusa, przymusić Go niejako, by pozostał z nami tak jak uczynili to uczniowie idący do Emaus.

To czas, byśmy się zastanowili, na ile pragniemy "zmartwychwstawać razem z Jezusem". Czy w naszym sercu możemy zaobserwować owoce Ducha Świętego: pokój, radość, łagodność, ducha służby, otwartość?

Trzeba, byśmy zadawali sobie pytanie, czy tajemnica paschalna Jezusa: przechodzenie ze śmierci do życia - jest w nas obecna? Czy my również doświadczamy "przejścia", paschy od stanu "człowieka starego", skoncentrowanego tylko na sobie samym, zalęknionego o swoje dobra; do "człowieka nowego", który odkupiony przez krzyż Jezusa doświadcza teraz w sobie Bożego dziecięctwa.

Tak bardzo wszyscy czekaliśmy na wiosnę. Teraz cieszymy się zielenią, widząc, jak drzewa budzą się z zimowego odrętwienia. Ptaki śpiewają i całe stworzenie oddaje Bogu chwałę. Czy w naszych sercach pojawia się też świeżość poranka? Czy cieszymy się życiem, powierzając całą naszą przyszłość Bogu?

Są w życiu ludzkim spotkania, które zapisują się w naszej pamięci na całe życie: pierwsza Komunia święta, spotkanie ze swoją przyszłą żoną, rozmowa z księdzem, która zadecydowała o wyborze drogi życia, spotkanie z Maryją na Jasnej Górze…

   Zobacz Rozważania na nabożeństwa majowe

Wiele z tych spotkań jest dziełem łaski, za które powinniśmy dziękować przez całe życie. Ale są też spotkania podejmowane w trudzie, pomimo zniechęcenia, gdy musimy zwyciężyć naszą ociężałość i otępienie. Gdy musimy podjąć inicjatywę. To np. spotykanie się z Bogiem na codziennej modlitwie.

Opowieść o spotkaniu Jezusa Zmartwychwstałego z dwoma uczniami podążającymi do Emaus przekazuje nam św. Łukasz. Było to w porze popołudniowej, w dniu Paschy. Obaj uczniowie Pana Jezusa byli zawiedzeni i smutni. Wracali do swej rodzinnej wioski, by powrócić do normalnego życia, by podjąć przerwane zajęcia. Wielka przygoda spotkania i przebywania z Jezusem zakończyła się wraz z Jego śmiercią na wzgórzu Golgoty.

Ale oto Jezus Zmartwychwstały przyłącza się do nich; opowiada o sobie i o tym, co się stało w tych dniach w Jerozolimie. Mówi o sobie w świetle całego Pisma Świętego. Zapewne przypomniał im znaczenie baranka paschalnego w Starym Testamencie, mówił im o cierpiącym Słudze Jahwe i o zapowiedziach Jego męki w psalmach. Jak echem odbijały się słowa Pana w sercach uczniów. Na nowo zaczyna ożywać iskierka wiary, jakiś błysk nadziei, perspektywa zmiany ich obecnej smutnej sytuacji. Przez jakiś czas nawet ich serce pałało zachwytem z powodu jasności słów Nieznanego Wędrowca. Ale jeszcze Go nie rozpoznają, choć słyszeli już od niewiast o pustym grobie. Rozpoznają Go dopiero przy stole, a raczej to Jezus pozwala się rozpoznać, łamiąc chleb w znany im sposób. To po tym geście łamania chleba w tajemnicy Eucharystii i my możemy rozpoznać Jezusa.

Pytajmy siebie, od czego w moim życiu uciekam, od jakiego cierpienia czy trudności? Zapytajmy o naszą modlitwę, czy my "przymuszamy Jezusa, by z nami przebywał"?

Podziękujmy też Bogu za tych ludzi, którzy w dyskretny sposób umieli przyłączyć się do nas, by nas wysłuchać, pocieszyć. Czy my sami mamy na tyle miłości, by przywracać innym nadzieję? Dziękujmy Maryi, Matce Pocieszenia, która dodaje nam odwagi, gdy poddani jesteśmy pokusie ucieczki przed trudnościami naszego życia.