Tak się walczy z chrześcijaństwem

Chrześcijanie są dziś najbardziej prześladowaną grupą społeczną na świecie. W prawie wszystkich krajach świata, na wszystkich kontynentach, 80% wszystkich działań przeciwko religii wymierzone jest w wierzących w Chrystusa. Watykanista John L. Allen Jr. przedstawia 10 najczęstszych szykan wymierzonych w chrześcijan.

Jak dokładnie można zdefiniować "prześladowanie chrześcijan"? Posłużmy się definicją protestanckiego uczonego, Charlesa L. Tieszena: "Jest to jakiekolwiek niesprawiedliwe działanie, umiarkowanie lub wyraźnie wrogie, skierowane wobec chrześcijan o różnym stopniu zaangażowania, skutkujące szkodami o rozmaitym rozmiarze, przy czym religia (identyfikowanie ofiar jako chrześcijan) jest głównym czynnikiem tego działania".

Co dokładnie oznacza wrogość "umiarkowana lub wyraźna"? Barnabas Fund jest międzynarodową i międzywyznaniową organizacją z centralą w Wielkiej Brytanii, założoną w 1993 roku, by wspierać prześladowanych chrześcijan.

W 2006 roku fundacja ta podjęła się klasyfikacji głównych kategorii prześladowań, z jakimi stykają się chrześcijanie, zwłaszcza w społeczeństwach, gdzie stanowią mniejszość. Oto lista 10 rodzajów szykan w globalnej wojnie z chrześcijanami:

1. Dyskryminacja społeczna. Zasadniczo termin ten odnosi się raczej do faktycznych niż prawnych ograniczeń wolności religijnej. Przykładowo, w społeczeństwach muzułmańskich często wywierana jest na kobiety presja, aby przeszły na islam, jeśli poślubiły muzułmanina.

Przykład: Strefa Gazy. Doniesienia pokazują, że presja na mieszane małżeństwa muzułmańsko-chrześcijańskie jest tam tak silna, że w ostatnich latach mieszane pary często mają nieślubne dzieci, które bywają niekiedy porzucane w obliczu ryzyka związanego z zawarciem legalnego związku.

2. Dyskryminacja instytucjonalna. Jej przejawem jest na przykład utrudnianie otrzymania pozwoleń niezbędnych do budowy czy naprawy kościołów, stosowane jako środek hamujący rozwój duszpasterstwa.

Przykład: Białoruś. Zabroniona jest tam jakakolwiek działalność religijna w budynkach, które nie mają odpowiedniej adnotacji w warunkach zagospodarowania. Zielonoświątkowcy donoszą, że urzędnicy z zasady odmawiają im "przeznaczenia" ich budynków na modlitwę.

3. Dyskryminacja przy zatrudnieniu. Ta forma dyskryminacji polega na ograniczaniu liczby chrześcijan zatrudnionych w jakimś sektorze lub całkowitym uniemożliwieniu im wykonywania pewnych zawodów.

Przykład: Egipt. Członkom koptyjskiej, chrześcijańskiej mniejszości od dawna trudno jest dojść do wysokich stanowisk w wojsku lub w sektorze publicznym. Od 2010 roku nie było w Egipcie żadnego koptyjskiego rektora ani dziekana na uniwersytecie.

4. Dyskryminacja prawna. Polega ona na odmowie chrześcijanom, jak i innym mniejszościom religijnym, dostępu do sądów, odmowie pomocy reprezentanta prawnego w razie oskarżenia o przestępstwo, a wreszcie na utrudnianiu składania doniesień i dążenia do sprawiedliwości, kiedy prześladowani padają ofiarą przestępstwa.

Przykład: Indie. Powtarzają się tam skargi na opieszałość policji i prokuratury, gdy chodzi o przestępstwa przeciwko chrześcijanom popełniane przez hinduistycznych radykałów.

5. Tłumienie misjonarskiej działalności chrześcijan. W niektórych przypadkach chrześcijanie są tolerowani pod warunkiem, że zachowają swoją wiarę dla siebie. Jakikolwiek wysiłek w celu rozprzestrzenienia swojego wyznania w regionie jest piętnowany prześladowaniem. Zdarza się to często w społeczeństwach, których tożsamość kulturowa lub narodowa powiązana jest z inną religią lub gdzie na wszystko, co ma związek z Zachodem, patrzy się podejrzliwie.

Przykład: Iran. Rutynowo aresztuje się tam chrześcijańskich misjonarzy i deportuje się ich lub więzi. Teoretycznie chrześcijanie, żydzi i zoroastrianie mogą swobodnie praktykować swoją wiarę, lecz wszelki prozelityzm jest zakazany.

6. Hamowanie nawróceń na chrześcijaństwo. Zdarza się to najczęściej w krajach, gdzie wprowadzono prawo karzące "bluźnierstwo" lub apostazję. Te środki prawne czynią ze zmiany wyznania przestępstwo; najczęściej dotyczy to konwersji z islamu na chrześcijaństwo. W takich krajach konwertyci często pędzą żywot "katakumbowy", bojąc się ujawnić swoją nową wiarę nawet przed rodziną i bliskimi przyjaciółmi.

7. Nawracanie siłą. Użycie siły w celu przymuszenia kogoś do porzucenia wiary chrześcijańskiej może być stosowane bezpośrednio przez państwo, za pośrednictwem społeczeństwa lub na oba te sposoby naraz.

Przykład: Indie. Hinduistyczni radykałowie urządzili na wsiach wielkie ceremonie "rekonwersji". Chrześcijanie byli podczas nich zmuszani do przyjęcia hinduizmu. Takie ceremonie są często organizowane w porozumieniu z policją i służbami bezpieczeństwa.

8. Ograniczenie zorganizowanego kultu. Ta forma zastraszenia polega na ograniczaniu chrześcijanom możliwości wspólnej modlitwy, zarówno w kościołach, jak i w przestrzeni publicznej i w domach prywatnych.

Przykład: Chiny i Arabia Saudyjska. Władze rutynowo robią naloty na nabożeństwa w chrześcijańskich "kościołach domowych" -
niezarejestrowanych świątyniach, które zazwyczaj mieszczą się u kogoś w domu. Duchowni najczęściej trafiają do więzienia, po czym - jeśli są obcokrajowcami - deportuje się ich, zaś na zgromadzenie nakłada się rozmaite kary i nęka się jego członków na różne sposoby.

9. Przemoc przeciwko jednostkom. Przemoc skierowana wobec pojedynczych ludzi może być stosowana przez samych rządzących - wówczas dochodzi do aresztowań, odosobnień, fizycznych i psychicznych tortur, straceń itd. - lub przez członków społeczeństwa, jak jest chociażby w przypadku radykałów z nigeryjskiego Boko Haram. To najczęstsza i najbardziej zabójcza postać globalnej wojny z chrześcijanami.

10. Prześladowanie wspólnot. Ta forma prześladowań dotyka całych grup. Przykładem może być zamach na kościół Najświętszej Marii Panny w stolicy Iraku, Bagdadzie, 31 października 2010 r. Zginęło wówczas 58 osób. Przemoc wymierzona we wspólnoty może być stosowana zarówno przez państwo, jak i siły społeczne, w tym drugim przypadku często przy pobłażaniu ze strony państwa.

Tekst jest fragmentem książki "Globalna Wojna z Chrześcijanami" autorstwa Johna L. Allena Jr.