Na obiedzie w Caritas

Znalazłem się w nietypowej sytuacji, bo żona daleko, a ja kiepski kucharz, dlatego poszedłem na obiad do stołówki Caritas.

Poszedłem tam (po prośbie), bo to instytucja powszechnie znana z udzielania pomocy tym, którzy są samotni, bezdomni lub opuszczenie przez najbliższych (własne rodziny), są emerytami, rencistami lub osobami, którzy mają tak cienkie finanse, że tylko ta instytucja została im do podtrzymywania ich przy życiu.

I rzeczywiście, dostałem pomoc i zjadłem ciepły posiłek (śniadania i kolacje byłem w stanie sam sobie przyszykować). Obiad to zupa, parę ziemniaków, kawałek mięsa i szklanka kompotu. Porcja super-dietetyczna. W porównaniu z posiłkiem, który jest podawany w szpitalach, to i tak luksus.

Wszyscy pensjonariusze tego ośrodka Caritas bez zająknięcia zjadają to, co co im kucharki przynoszą. Nie ma żadnego narzekania, że obiady są wielkością małej porcji dla dziecka, a nie dla osoby dorosłej. Dostrzegłem nawet taką zapobiegliwość, że wiele osób, z tych małych porcji odkładało jeszcze część jedzenia do przyniesionych pojemników. Ktoś jeszcze czekał na ten posiłek.

Sala obiadowa to w sumie dwadzieścia czteroosobowych stołów. Stołówka jest zawsze pełna. Przekrój wieku też ogromny. Od bezrobotnego lub bezdomnego 40-latka pod 80-letnich emerytów. Najwięcej jest osób starszych. Wnioski i komentarze zostawiam państwu.

Moja ocena jest jednoznaczna i bardzo złośliwa. Takiego ubóstwa i nędzy dawno nie widziałem. Wszystkie postulaty naszych wybrańców - radnych, posłów, polityków, ministrów mijają się z prawdą i są kłamstwem. A o nas, emerytach, rencistach przypominają sobie dopiero wtedy, gdy nadejdzie czas kampanii wyborczej. A może się mylę i te nasze elity obudzą się wcześniej? Jestem tylko emerytem, ale na myśli przychodzą mi tylko sparafrazowane słowa piosenki "nie zna życia ten, kto nie jadł w stołówce Caritasu".