Dezydery (Dezyderiusz, Dezyder
Jest to imię pochodzenia łacińskiego, genetycznie cognomen Desiderius (Desideria dla kobiety) utworzone za pomocą przyrostka -ius od rzeczownika desiderium 'pragnienie'. Często sufiks ten tworzył cognomina od czasowników i rzeczowników nie występujących jako imiona własne.
W Polsce występuje w starszej formie przymiotnikowej Dezydery i później spolonizowanej rzeczownikowej formie Dezyderiusz. Poświadczone jest w zabytkach piśmiennictwa od wieku XIII. Początkowo noszą je niemal wyłącznie duchowni, więc nie możemy stwierdzić, czy byli Polakami.
Odpowiedniki obcojęz.: łac. Desiderius, Desideratus, fr. Désiré, Didié, niem. Desiderius.
Święci, którzy pod tym imieniem pojawiają się na kartach historii kościelnej, tworzą sporą, ponad dziesięcioosobową gromadkę. Dodać można do niej sześciu, których imiona w łacinie i w językach romańskich mają nieco inne zakończenie (Dederatus, Desideratus, Desiré), a nie Desiderius, Didier, ale których tutaj onomastycznie różnicować nie będziemy. Z tych wszystkich przedstawić możemy tylko kilku. Wszyscy oni reprezentują episkopat Galii.
Dezydery, biskup Besançon. Miał jako dziesiąty lub jedenasty biskup zasiadać na tej stolicy. Żył prawdopodobnie w IV stuleciu. To tylko jako rzecz pewną można o nim powiedzieć, że wcześnie otoczyła go cześć wiernych, a ośrodkiem tej czci stało się Lons-le-Saunier, gdzie go pochowano. Wspominały go też wczesne litanie do wszystkich świętych. W kalendarzach widniał pod dniem 27 lipca.
Dezydery, biskup Auxerre. Pochodził z Akwitanii, z rodziny bardzo zamożnej, spokrewnionej z królami wizygockimi, a tym samym z osławioną Brunhildą. Sakrę przyjął w r. 605. Okazał się wielkodusznym, hojnie rozdającym z odziedziczonej szkatuły. Donacjami poobsypywał liczne kościoły i klasztory, także na terenach diecezji oddalonych od swojej, takich jak w Cahors czy Tuluzie. W r. 614 uczestniczył w synodzie paryskim. Zmarł 27 października 623 r.
Dezydery (Géry) z Cahors. Urodził się około 590 r. w okolicach Narbonne, w rodzinie pochodzenia rzymskiego. Wychowywał się na dworze Chlotara II. Tam też wcześnie otrzymał urząd podskarbiego. Gdy w 630 r. zamordowano jego brata Rustyka, który był biskupem w Cahors, Dagobert I wysunął go na następcę. Odznaczył się wówczas gorliwością, budował nowe kościoły i zakładał wiejskie placówki duszpasterskie. Wiele też uczynił dla zagospodarowania biskupiego miasta. Utrzymywał korespondencję z innymi wybitnymi biskupami swego czasu, z Arnulfem, Eligiuszem, Madoaldem. Zmarł 15 listopada 655 r., w czasie wizytowania swych biskupich włości. Zostało po nim 16 listów oraz 20 listów adresowanych do niego. Żywot Dezyderego, choć zredagowany dopiero pod koniec VIII w., zawiera cenne dokumenty z jego czasów.
Dezydery biskup i Reginfryd diakon. Uchodzą za męczenników, bo zabici zostali przez zbójców, gdy wracali z pielgrzymki do Rzymu. Miało się to stać przy przejściu przez Wogezy, w pobliżu Belfort, w miejscowości, którą później nazwano Saint-Dizier-l'Év-que. Dla historyków problematyczna jest data wydarzenia oraz stolica biskupia, na której zasiadał Dezydery. Tę ostatnią oznaczono jako Rennes, ale nie znajduje to jakiegokolwiek potwierdzenia w innych dokumentach. Hipotetycznie wskazuje się więc także na Rodez. Wydarzenie miało się rozegrać za Childeryka, nie wiadomo jednak, za którego z dwóch królów noszących to imię. W każdym razie około 737 r. nad grobem zamordowanych istniała już bazylika, którą hrabia Eberhard z Alzacji powierzył opiece opactwa w Murbach. Tam też potem znalazły się relikwie świętych. Ich wspomnienie obchodzono 17 lub 18 września.