Eberhard

Jest to germańskie imię złożone. Jako pierwszy człon użyty jest element eber- / ebur- 'wieprz, odyniec, dzik', a jako drugi -hard / -hart 'mocny, silny, trwały, ciężki'.

Odpowiedniki obcojęz.: łac. Eberhardus, Eberardus, ang. Eberhard, Everard, fr. Evrard, niem. Eberhard.

W Niemczech oraz w krajach sąsiednich było w średniowieczu wielu udzielnych panów i biskupów, którzy nosili to imię. Wielu też było świętych lub błogosławionych. Bibliotheca Sanctorum doliczyła się ich szesnastu. Tutaj wystarczy zwięźle przedstawić dwóch:

Eberhard I, biskup Salzburga. Wywodził się z hrabiów na Biburgu i Hilpoltstein, a urodził w r. 1085. Studia odbył w Bamberdze i Paryżu. W r. 1125 wstąpił w Prüfening do benedyktynów. W kilkanaście lat później objął rządy w ufundowanym przez rodzinę opactwie w Biburgu. W r. 1147 obrano go arcybiskupem Salzburga. Sakry udzielił mu Otto z Freisingen. Widzimy go następnie na synodach lub w otoczeniu Konrada I. Utrzymując podobne kontakty z Fryderykiem I, umiał jednak trzymać się na uboczu, gdy cesarz i jego otoczenie decydowali się wyprawić na Rzym. W r. 1150 przewodniczył synodowi swej prowincji. Gdy w r. 1159 wybuchła schizma, pozostał wierny Aleksandrowi III i wpływał na zachowanie podobnej wierności w całych południowych Niemczech. Z powodu choroby na synod do Pawii nie dotarł. Po ekskomunikowaniu Barbarossy zachował daleko idącą rezerwę, zajmując się przede wszystkim sprawami ściśle religijnymi. Wpływał pozytywnie na arcybiskupa Ostrzyhomia i patriarchę Akwilei, ale utrzymywał też kontakty z Eberhardem, biskupem Bambergi, do cesarza zaś słał listy pełne kurtuazyjnych usprawiedliwień. Potem nadaremnie próbował pośredniczyć między skłóconymi stronami. W r. 1163 Aleksander III mianował go swym legatem dla Niemiec. Przez jakiś czas starał się jeszcze godzić, a ponadto zajmował się instalacją kapituły lokalnej w Vorau, w Styrii. Zmarł 22 czerwca 1164 r. w Rein. Szczątki przeniesiono do Salzburga, gdzie otoczyła go od razu cześć wiernych. W r. 1469 rozpoczęto proces kanonizacyjny, ale przerwano go dla braku jasnego obrazu niektórych posunięć Eberharda, słabo odzwierciedlonych w dokumentach.

Eberhard ze Stahlek. Urodził się w rodzinie grafów w Stahlek. Będąc chłopcem, przebywał jako paź na dworze w Heidelbergu. Potem chciał wstąpić do cystersów, ale dla braku studiów odmówiono mu przyjęcia. W r. 1180, gdy miał zaledwie szesnaście lat, zbudował sobie małą pustelnię w Kumbd (na terenie diecezji mogunckiej). Nieco później upoważniono go do sprowadzenia cystersek z opactwa w Marienhausen. Tak to powstał nowy klasztor, zwany Commeda, którego, aczkolwiek był tylko młodziutkim subdiakonem, został kierownikiem duchownym. Przez dwa lata ciężka niemoc przykuwała go do łoża boleści. Zmarł 30 listopada 1191 r., mając zaledwie dwadzieścia siedem lat. Gdy w r. 1566 opactwo przestało istnieć, jego szczątki przeniesiono do Himmerod.